De Israëlisch-Argentijnse voetbalaffaire, een terugblik

Gisteren berichtten wij over de weigering van het Argentijnse voetbalteam om een oefenwedstrijd te komen spelen in Jeruzalem (Argentinië voetbalt niet in Jeruzalem; Israël wilde politiek en krijgt politiek). Ook The Rights Forum bracht informatie over de gang van zaken. De spreekbuis van de Israëlische regering in ons land het CIDI, bleef niet achter en kwam met een kort en opmerkelijk rustig artikel.

Samenvatting van wat er gebeurde: Het Argentijnse team met de ook in Israël zeer populaire Lionel Messi zou vanuit het trainingskamp in Barcelona naar Haifa gaan om daar een door de joodse zakengemeenschap in Argentinië gesponsorde oefenwedstrijd te spelen. Maar, de Israëlische minister Miri Regev dreef door dat de wedstrijd verplaatst werd naar Jeruzalem. Toen ging het fout. Telefoontjes van premier Netanyahu hielpen niet meer.

Reacties in Nederlandse media

In Nieuws & Co van de NOS gisteravond: “Teleurstelling is zacht uitgedrukt”, zegt correspondent Ankie Rechess over de reacties in Israël op de afzegging van het Argentijnse voetbalelftal van een vriendschappelijke wedstrijd in Jeruzalem. “Je kunt het beter hebben over woede, verdriet, totale ontreddering. Het is onvoorstelbaar. Het hele land staat op zijn kop. (…) Je zou kunnen zeggen dat het afgelasten van de wedstrijd een duidelijke overwinning is van de BDS-beweging en voor de Palestijnen“.

Het CIDI blijft uiteindelijk positief gestemd: “Er was sprake van immense druk op zowel de Argentijnse voetbalbond als de spelers van het nationale elftal. (…) De voorzitter van de Argentijnse voetbalbond Chichi Tapia heeft zijn excuses aangeboden aan Israel en de Joodse gemeenschap voor het afzeggen van de wedstrijd. Hij geeft aan dat de Argentijnse spelers bedreigd werden, en dat er gekeken zal worden naar de mogelijkheid om een andere keer in Israel te spelen” (het CIDI kan moeilijk anders als The Times of Israel het Argentijnse besluit ‘een van de grootste successen van de BDS-beweging in de afgelopen jaren’ noemt).

De Volkskrant meldt in zijn bericht van woensdag nog een nieuwsgierig makend punt: “Later op de dag zei directeur-generaal Yossi Sharabi van het Israëlische ministerie van Cultuur dat ook het Eurovisiesongfestival mogelijk niet in Jeruzalem zal plaatsvinden na vragen van Israëlische media.”

Het AD hield het kort: “De Israëlische overheid baalde ervan. ,,Heel jammer dat de Argentijnen zijn bezweken onder de druk van de Israël-haters, van wie het enige doel het is om Israël te vernietigen”, schreef minister Avigdor Lieberman van Defensie op Twitter.”

Conclusies?

1 Israël onderschat de weerzin die zijn politiek internationaal begint op te roepen. Het is ook de vraag hoelang de pr-slogan “BDS wil Israël vernietigen” bij een Westers publiek nog enige weerklank vindt.

2 Israël wil president Trumps besluit – het verplaatsen van de Amerikaanse ambassade – op arrogante wijze verzilveren: belangrijke evenementen moeten voortaan blijkbaar plaatsvinden in ‘de eeuwige hoofdstad’. Dat zou wel eens kunnen veranderen in een godsgeschenk voor BDS en de Palestina beweging. Temeer omdat tussen de VS en Europese regeringen nu een grote kloof gaapt over de status van Jeruzalem .

3 Sport, muziek en showbusiness hebben een enorme symbolische betekenis voor Israël. Extern: het zet ook niet politiek geïnteresseerde mensen aan het denken. In Israël zelf: het joodse publiek daar dat in een bubble leeft ziet plotseling een glimp van het toenemend internationaal isolement van het land.

4 Het voetbaltournooi in Rusland dat van 14/06 tot 15/07 plaatsvindt heeft een gigantisch bereik onder kijkers. Argentinië is waarschijnlijk de ploeg met de meeste fans wereldwijd. Voor veel mensen is dat nu de ploeg ‘die niet naar Israël wilde’.

De redactie

Foto: voetballer Mohammad Khalil uit Gaza, door een scherpschutter werd zijn spelerscarrière beëindigd (met dank aan abupessoptimist)