Israëlische spionage; hoe naïef is Nederland?

Het is op een enkele uitzondering na, geen populair onderwerp in de Nederlandse media: hoe wijd zijn de Israëlische spionagediensten vertakt in de Nederlandse maatschappij en politiek? DocP schreef daar onlangs een brief over aan Den Haag in het kader van de behandeling van de Wet op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten 2017 (WIV ofwel de ‘sleepwet’). In een iets verder verleden vormde een uitstekende reportage in de NRC over de Zweeds-Palestijnse medewerkster van al-Haq in Den Haag Nada Kiswanson, die onder vuur werd genomen door zeer geavanceerde software, zo’n goede uitzondering. Nu de docP brief in Den Haag rustig op antwoord ligt te wachten, hieronder twee voorbeelden van Israëlische inlichtingen activiteiten in andere landen.

Qatar, een Libanees en een Saoedische prins

In een interessant artikel gaat Electronic Intifada door op een reportage in de New York Times over spionage vanuit De Verenigde Arabische Emiraten (UAE, United Arab Emirates). De UAE is een groep kleine emiraten aan de rand van Saoedie-Arabië. Zij hebben Israëlische spionage software gebruikt om emir Al Thani van het aangrenzende Qatar te bespioneren. Ook premier Hariri van Libanon en een Saoedische prins werden bespioneerd. Wat is de overeenkomst tussen deze drie uiteenlopende figuren? Welk belang kan Israël hebben bij het mogelijk ontdekken van compromitterende informatie?

Emiraat Qatar

Qatar doet iets waar Israël en zijn bondgenoot Saoedie-Arabië een gloeiende hekel aan hebben. Qatar laat zich niet meeslepen in de agressieve Amerikaans-Israëlische politiek tegen Iran. Qatar heeft altijd goede betrekkingen gehad met het aan de overkant van de Perzische Golf gelegen Iran. Al was het maar vanwege het enorme onderzeese gasveld (‘Pars’) tussen beide landen. De UAE en Saoedie-Arabië willen confrontatie, net als Israël. Saoedie-Arabië heeft zijn luchtruim al vrijgegeven voor de Israëlische luchtmacht, mocht het nodig zijn. De VS hebben een onduidelijke positie: op het Witte Huis woedt een strijd tussen degenen die uit zijn op militaire acties tegen Iran (en die Qatar dus in het gelid willen zetten) en de meer gematigden. Vergelijkbaar met de strijd rond het wel of niet opzeggen van de atoomovereenkomst met Iran. Qatar wordt door zijn vijanden beschuldigd van het financieren van terroristische groepen in Syrië (de pot verwijt de ketel dat ‘ie zwart ziet). Israël heeft er groot belang bij om de hardliners in Washington te voorzien van informatie die zodanig vervormd kan worden dat de conclusie luidt: ‘Qatar steunt terrorisme’. En: waarom lekt dit naar de New York Times en waarom publiceert die dat? De New York Times is Israëlvriendelijk maar is de laatste tijd de spreekbuis voor de strijd tegen Trump binnen het regeringsapparaat.

De Libanees en de prins

Hariri is een schatrijke politicus die tot voor kort op de lijn van Saoedie-Arabië en Israël zat: Hezbollah moet verslagen en ontwapend worden. Hariri heeft echter zijn koers gewijzigd en accepteert dat Hezbollah deel uitmaakt van de regering van Libanon. Saoedie-Arabië en Israël hebben dus een appeltje met hem te schillen. Van de Saoedische prins is niet bekend wie hij is. Bekend is wel dat binnen de Saoedische koninklijke familie meningsverschillen bestaan over Iran en over het ‘weggeven’ van Jeruzalem aan de joodse staat. In dat gevecht worden ruwe middelen gebruikt.

Me Too

Alom bekend is de zogenaamde Me Too affaire die begon met onthullingen over het sexleven van de machtige Hollywoodbaas Harvey Weinstein. Minder bekend is dat Ronan Farrow, zoon van filmactrice Mia Farrow in 2017 de hele kwestie via de New Yorker aan het rollen bracht, met getuigenissen van dertien vrouwen. Farrow, dertig jaar oud, kreeg inmiddels de prestigieuze Pulitzerprijs. Veel minder bekend is dat Farrow later naar buiten bracht dat Weinstein het enigszins duistere bedrijf Black Cube inschakelde om over Farrow en de vrouwen die hij geïnterviewd had informatie te verzamelen die tegen hen gebruikt zou kunnen worden. Black Cube bestaat uit ex-Mossad agenten. Het is een volstrekte illusie om te denken dat er niet nauwe contacten zijn tussen Black Cube en de Israëlische geheime dienst Mossad.

Conclusie

Als Nederland er in de discussie over de WIV en het uitwisselen van gegevens over Nederlanders met ‘bevriende geheime diensten’ vanuit gaat dat het bovenstaande alleen in andere landen gebeurt dan leeft onze regering wat dat betreft in een ander universum. Nada Kiswanson weet inmiddels beter.

Eerdere artikelen op deze site, waarin ook de samenloop van acties van Israël en de Israëllobby aan de orde kwam:

23 januari 2015 : “Israël wil gehackt maken van BDS”

13 januari 2015: “Daags na ‘Charlie’ verbiedt VU bijeenkomst over Palestina”

11 augustus 2016: “Wordt Nada Kiswanson bedreigd door de Mossad?”

1 maart 2018: “Israël en het sleepwet-referendum”

Zie voor de druk die op Qatar wordt uitgeoefend door Israël en zijn lobby: The Nation: How Israel spies on US citizens

de redactie