De Trump-Poetin top: het echte nieuws bereikt langzaam onze media. Israël krijgt toenemend met Rusland te maken.

Nederlandse media hollen nog achter het nieuws aan dat in Washington iedereen bezig houdt na de ontmoeting tussen Trump en Poetin in Helsinki op 16 juni j.l.: “Trump zet zijn geheime dienst voor schut”, “Congres woedend op de president”, enzovoort.

Intussen sijpelt het echte nieuws over de top via niet-Amerikaanse media door: 1 Rusland consolideert zijn positie als regisseur in het Midden-Oosten naast of zelfs vóór de VS. 2 Trump en Poetin maken basisafspraken over de terugkeer van miljoenen Syrische vluchtelingen en ‘displaced persons’ naar door het regiem Assad beheerst gebied. Daarbij is er geen sprake meer van het eerst verwijderen van de dictator. 4 Israël krijgt niet de kans om zijn ‘veiligheidszone’ op de bezette Golan Hoogvlakte verder uit te breiden. Rusland regelt met Israël de verhoudingen aan de Syrisch-Israëlische grens. 5 Rusland regelt met Iran hoeveel invloed deze aartsvijand van Israël mag behouden in Syrië-na-de-burgeroorlog. 6 Poetin overlegt met de Franse president Macron hoe Europa kan bijdragen aan de wederopbouw van Syrië.

Israël krijgt blijvend te maken met Rusland

Het alleenvertoningsrecht van de Verenigde Staten in het Midden-Oosten is voorbij. Voor een deel zal dat meer van hetzelfde betekenen, zoals: Rusland wil dat de afspraken van 1974 tussen Israël en Syrië over de bestandslijn dwars door de Golan Hoogvlakte worden herbevestigd. En: waarschijnlijk zal het Moskou worst wezen of Israël binnenslands voort gaat op het pad van apartheid. Maar, met de vrijheid van de Israëlische luchtmacht om in het Syrische luchtruim te doen wat hij wil zal het binnenkort wel afgelopen zijn. Interessant is ook om te zien hoe Rusland zich zal keren tegen de wens van Israël om Iran militair aan te pakken. Rusland heeft geen enkel belang bij een grote regionale oorlog tegen dat land. Waarschijnlijk geldt hetzelfde voor een zoveelste Israëlische aanval op Libanon waarover in Israël op gezette tijden wordt gespeculeerd.

Binnenkort zullen de politieke analyse van de nieuwe situatie wel over ons worden uitgestort. Hopelijk zullen de media de aandacht wat gaan verleggen naar Europese analisten.

Europa, de (nog) slapende reus

In het Midden-Oosten is de Europese Unie een slapende reus. Een “reus” omdat Israël economisch sterk afhankelijk is van Europa. Dat geldt ook voor Turkije en potentieel ook voor Iran, Syrië en Jordanië. Europa is “slapend” omdat het tot nu toe politiek achter de Verenigde Staten aanhobbelde en militair zwak is. Nu de dominantie van de VS in deze regio zo duidelijk afbrokkelt en Rusland als nieuwe speler op het veld verschijnt ontstaan er ook nieuwe verhoudingen rond de relatie van de Europese Unie met Israël/Palestina. Rusland heeft trouwens groot belang bij economische toenadering tot Europa. Rusland kan zelf onmogelijk de wederopbouw van Syrië financieren, de economie van deze militaire grootmacht is zo groot als die van Nederland, België en Luxemburg samen …

Conclusie

De belangentegenstellingen in het Midden-Oosten zijn te complex om exacte voorspellingen te doen. Een veilige voorspelling is wel dat de toetreding van Rusland tot dit ‘speelveld’ de vrijheid van Israël om oorlog te voeren of daarmee te dreigen “omdat de joodse staat bedreigd wordt” en daarmee ook de eigen joodse bevolking in de ban te houden, wordt ingeperkt. De hoop is dat daardoor de aandacht, zeker in Europa, meer zal uitgaan naar de binnenlandse problematiek van Israël. Met name naar het groeiende apartheidskarakter van het land.

De redactie