Nederland meet met twee maten. Stoppen daarmee!

Verschuiven de panelen bij VVD en CDA? Enerzijds zijn de partijen boos over het geld dat minister Sigrid Kaag versneld overmaakt aan de vluchtelingenorganisatie UNRWA. Anderzijds geven zowel VVD als CDA minister Halbe Zijlstra de ruimte om de donaties van Kaag te steunen. Wat beweegt hen?

Een teken van verandering

Als het gaat om etnische zuivering, vluchtelingen, et cetera dan staat ons land aan de kant van het internationaal recht. Behalve als het gaat om Israël. Dan wordt met twee maten gemeten. De vinnige Kamervragen aan minister Kaag, mede ingediend namens VVD en CDA passen in die verfoeilijke traditie: wegkijken als bondgenoot Israël het internationaal recht schendt. Desondanks werd Zijlstra niet teruggefloten toen hij Kaag steunde. Het lijkt erop, dat het twee maten beleid ten opzichte van Israël langzaam aan het verschuiven is en de vraag dringt zich op wat daarvan de oorzaak kan zijn.

Wat beweegt politici van VVD en CDA?

Een plotseling opkomend meededogen met de Palestijnen is na 70 jaar steun voor de onderdrukking onwaarschijnlijk. Er zijn andere ontwikkelingen die de Nederlandse politiek lijken te beïnvloeden en wel de volgende: 1. Israël radicaliseert; 2. Obama liet het vredesproces voor wat het was en 3. Trump trad aan en met hem koos vorige maand de VS voor radicaal Israël. 4. Stopzetten hulp door UNRWA kan een nieuwe vluchtelingen stroom op gang brengen.

Als gevolg daarvan is de EU sinds december 2017 de Amerikaanse steun voor een Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem als hoofdstad kwijt. Deze kloof tussen het Europese en Amerikaanse standpunt gaat inmiddels doordringen tot het publiek en de Nederlandse regering kan nu niet anders dan achter de brede rug van de EU stilletjes afstand nemen van de VS.

En BDS?

De boycot beweging (BDS) heeft te maken met een Israellobby die met Israël mee radicaliseert. Een lobby die daardoor een steeds smallere basis heeft binnen de joodse gemeenschap buiten Israël en steeds meer op fundamentalistische christenen en rechts populistische partijen steunt. Het adagium “boycot = antisemitisme” wordt in rap tempo de gezamenlijke leugen. De radicale Israellobby en extreem rechts delen eveneens een diep wantrouwen tegen moslims. De relatie tussen extreem rechts in Europa en het Israël/Palestinadebat wordt voor BDS een belangrijk thema.

Steeds interessanter wordt ook het beleid, zowel in Brussel als in Den Haag, ten aanzien van producten uit de nederzettingen.

De redactie