Als van apartheid met even veel vuur, passie en frequentie verslag gedaan zou worden als van de Olympische spelen

Stel je eens voor dat alle mensenrechtenschendingen met even veel vuur, passie en frequentie vermeld zouden worden als de sportprestaties tijdens de Olympische spelen.

Stel je eens voor dat er een maand lang elke misdaad breed uitgemeten verteld wordt; hij droeg een groene broek met idem jasje, een helm met net voor de ogen, een nachtverrekijker van Elbit, een wapen met rubber kogels(dodelijk) en om zijn middel een hele voorraad van het meest sterke traangas.

Leeftijd: tussen de 18 en 22 jaar, trainingsgebied Hebron en Hebron Hills, Gaza en Beit Ummar.

Targets: alles en iedereen die het leven van Palestijnen zouden kunnen verbeteren, van mensenrechtenorganisaties tot specifieke kinderrechtenorganisaties.

Doel: angst en schrik aanjagen, uitschakelen, belasteren, vernielen en vernietigen.

Stel je eens voor dat dit per onderdeel de gehele dag genoemd zou worden.

Dat de medeplichtige organisaties, bedrijven en staatslieden op het podium gehesen zouden worden, alle belangen bekend gemaakt zouden worden. Dat niet Ankie Rechess maar Toine van Peperstraten zou vertellen over de dood van de 17-jarige Mohammed Tamimi, een bekende achternaam in Nabi Saleh. Vol afschuw en woede zou noemen dat Mohammed vanuit het niets in zijn buik werd geschoten. Mohammed was op zoek naar zijn jongere broertje Mahmoud toen plotseling een gepantserde Israëlische jeep bij hem stopte. De deur werd geopend, een soldaat kwam naar buiten, schoot Mohammed in zijn buik, stapte weer in en het voertuig reed verder.

Er was geen enkele directe aanleiding hiervoor, de jongen vormde geen enkele bedreiging voor de zwaargewapende militairen. Toine van Peperstraten zou zijn verhaal huilend vervolgen en vertellen dat de soldaten die te voet achter het voertuig liepen , ook nog eens het vuur openden op de gewonde tiener die probeerde weg te vluchten.

De artsen die hem behandelden vertelden zijn vader later dat een van de drie kogels ontplofte in de maag van de tiener en geen enkel orgaan intact heeft gelaten. Alles was uiteengereten en uit elkaar gerukt, vertelden ze hem. Zijn neef, ook Mohammed genaamd, vertelde dat hij “de rijst uit Mohammeds maag zag spatten.” Volgens vader Munir, die het lichaam van zijn zoon zag in het kleine ziekenhuis in Salfit, trof een kogel hem in zijn rechterheup, een andere ging via de rug en via de maag – of vice versa – en de dodelijkste kogel van allemaal trof zijn bil, vrat zich door zijn hele lichaam omhoog en richtte een ravage aan.

Tom Egberts zou tijdens het journaal van 20.00 uur  vertellen dat het gebouw van Defense for Children International-Palestina, deze week nog het slachtoffer was van een inval door het Israëlische leger, waarbij de kantoren overhoop werden gehaald en computers en harde schijven werden meegenomen. Zij veroordeelt het geweld van het Israëlische leger tegen kinderen, waarbij in één week drie kinderen werden gedood. Het gebouw van een kleinere kinderrechtenorganisatie werd gesloten.

Stel je toch eens voor, tijdens het 20.00 uur journaal en dan om 21.30 uur in plaats van schoonspringen of discuswerpen de moord op twee mensen in Beit Ummar. De 12 jarige Mohamad al-Alami. Mohamad werd in de auto van zijn vader doodgeschoten. Tijdens de begrafenis van Mohamad werd het vuur geopend op de stoet en werd de 20 jarige Shawkat K. Awad in hoofd en buik getroffen.
In de eerste week van de Olympische spelen zijn al 6 Palestijnen gedood, de visserszone in Gaza ingekort en boten in beslag genomen.

Zouden de sportpresentatoren elk uur het nieuws kunnen beginnen met bedrijven die de bezetting en misdaden van Israël mogelijk maken. Bedrijven als Motorola, Puma, HP, CAF, G4S, Caterpillar, Elbit, en niet te vergeten de NSO en NICE?  Met het benoemen van de rol die zij spelen in het apartheidsregime.

Grensbewaking, gezichtsherkenning, crowd control, vingerafdrukken, afluisteren, bombarderen, en marteling. Elk uur weer met de zelfde passie die men gebruikt tijdens het presenteren van de spelen.

Elk kind, elke volwassenen, elke olijfboom, elk huis wat gedood, vernietigd of beschadigd is, even veel aandacht geven als discuswerpen, roeien, voetbal en of judo.

Zou er dan misschien iets veranderen? Zou men gaan ingrijpen en de samenwerking opschorten?

Stel je eens voor, BDS door alle landen van de wereld tegen apartheid en militaire onderdrukking en bezetting.

Stel je eens voor!

Doneren