Brief aan Epica: “Decode the poetry of Apartheid” – speel niet in Tel Aviv

Photo by Andreas Lawen, Fotandi – Own work, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=72043787

Onlangs stuurden collega muzikant en fan van Epica, Nick J. Swarth en Sonja Zimmermann, voorzitter van docP, onderstaande brief aan de symfonische metalband Epica. Zij hebben een concert gepland in Tel Aviv op 10 oktober aanstaande.

Beste Simone, Mark, Coen, Ariën, Isaac & Rob,

Ik schrijf jullie deze woorden als collega muzikant, fan van Epica en betrokken wereldburger. In oktober gaan jullie weer op tour. Op 10 oktober doen jullie Tel Aviv aan, de Barby Club.

Ik wil jullie aandacht vragen voor de mondiale Boycot, Divestment & Sancties (BDS) campagne voor de rechten van de Palestijnen. Spelen is Israël is namelijk niet hetzelfde als spelen in een ander land. Een korte toelichting hierop.

Sinds de stichting van de staat Israël in 1948 is het Israëlische doel: zoveel mogelijk Palestijns land te verwerven met zo weinig mogelijk Palestijnen erin. Israël probeert dit te bereiken door verdrijving, door inbeslagname en sloop van huizen en olijfgaarden, en diefstal van land door settlers. Sinds 2018 geldt in Israël een nieuwe basiswet (een soort grondwet) die stelt dat het land eigendom is van het Joodse volk. Daarmee is het Arabische volksdeel (21%) gedegradeerd tot tweederangs. Er bestaat een naam voor systemen waarbij bepaalde bevolkingsgroepen op basis van hun afkomst systematisch een specifieke behandeling krijgen: apartheid.

De onderdrukking van de Palestijnen is niet incidenteel, maar structureel. Eind 2018 becijferde mensenrechtenorganisatie Addameer het aantal politieke gevangenen in Israëlische cellen op 5.500, waaronder 480 administratieve gevangenen (veiligheidshalve vastgezet omdat ze kwaad in de zin zouden kunnen hebben, zonder proces), 230 kinderen (!), 54 vrouwen en 8 Palestijnse politici. Ze verlangen gerechtigdheid. Dat is hun misdaad. Psychische en fysieke marteling zijn standaard, getuige een reeks rapporten. Voor mensenrechtenactivisten en journalisten geldt geen uitzondering.

Op 70 kilometer van Tel Aviv, waar jullie spelen, ligt de Gaza strook. Daar ligt een humanitaire ramp op de loer. Twee miljoen mensen zitten er gevangen. Grote delen van de strook worden nog steeds ontsierd door de ruïnes van de oorlog in 2014. Er is amper geld en materiaal voor wederopbouw. Israël bepaalt hoeveel stroom en water er is: 2-4 uur stroom per dag; water is vervuild en schaars. O.a. ziekenhuizen kunnen om die reden amper functioneren.

Tussen maart en december 2018 doodde het Israëlische leger bij demonstraties aan de grens met Gaza 183 demonstranten, waaronder 32 kinderen. Het aantal verwondingen door munitie betrof 6106. Het absurd hoge aantal mensen dat werd geraakt in het onderlijf (4903) kan maar tot één conclusie leiden: er werd bewust op gericht. Generaties Gaza-kids worden moedwillig kreupel gemaakt. Slachtoffers aan Israëlische zijde: 4 gewonden. Amnesty International heeft het ‘shoot-to-kill’-beleid van Israël veroordeeld. Human Rights Watch beschrijft de Israëlische moorden als ‘berekenend en in strijd met de wet’.

Het beeld dat algemeen geschilderd wordt, niet in de laatste plaats door Israël zelf, is dat het land een witte parel is in de pikzwarte oester van het Midden-Oosten. Dat is een hardnekkige mythe. Maar wel een die Netanyahu c.s. kost wat kost in stand willen houden. Het billijkt de wandaden die dagelijks worden begaan, de diefstal van Palestijns bezit in Oost-Jeruzalem en op de Westbank, de destructie van gebouwen en infrastructuur en het complete dedain voor internationale verdragen en resoluties.

Om de parel nog witter te doen lijken, valt Israël terug op ‘art washing’. Israël gebruikt bewust kunst en cultuur om het merk ‘Israël‘ te promoten en de misdaden tegen de Palestijnen wit te wassen. Maar schending van mensenrechten is schending van mensenrechten, onderdrukking is onderdrukking.

Om die reden, en in navolging van de boycot tegen het apartheidsregime in Zuid-Afrika, eind vorige eeuw, roept de internationale boycot Israël-campagne BDS op tot een culturele boycot. Artiesten als Peter Gabriel, Eno, Ken Loach, Roger Waters, Dror Feiler, Alice Wolf, Julie Christie, Helmut Lotti, Karin Dreijer, Mary Black, Michele Bernard, Pekka Strang, Denise Jannah, Dante Boon, Eduard de Boer, Merlijn Twaalfhoven, Frits Lambrechts en vele anderen ondersteunen de boycot.

Vechten voor gerechtigdheid en tegen onderdrukking, mij komt het voor dat dit precies is waar jullie teksten over gaan. Misschien op een abstracter niveau, maar toch.

Dit zou zo maar een Palestijns credo kunnen zijn: ‘We stand and fight until the end / Turn your demons into shadows.’ Of in “Decode the Poetry”: ‘I’m here to survive / I’m stronger now and will fight / I’m drawn by the light / And will never run and hide.’

De Palestijnen vechten al 70 jaar voor gerechtigdheid en een menswaardig bestaan. Een mens moet het gewicht van de waarheid dragen, zoals jullie zelf opmerken in “Wheel of Destiny”, hij moet in het reine zien te komen met zijn eigen besef van moraal, zijn eigen geweten. Zo moet het leven zijn. Woorden die ik van harte onderschrijf.

Beste Simone, Mark, Coen, Ariën, Isaac & Rob, ik doe een dringend beroep op jullie om Israël te boycotten en niet medeplichtig te worden aan het witwassen van Israëls misdaden tegen het Palestijnse volk.

Ik wens jullie veel succes met de tour.

Vriendelijke groet,

Nick J. Swarth, dichter/performer

Mede namens

Sonja Zimmermann, voorzitter Diensten en Onderzoek Centrum Palestina (docP)