De EU steunt de oorlog van Frankrijk tegen de islam

Het is meestal gemakkelijk om de opgeblazen blogposts van Josep Borrell, hoofd van het buitenlands beleid van de EU, te negeren. Maar de post die dinsdag werd gepubliceerd, met de titel ” We moeten samen het islamistisch terrorisme bestrijden “, kon niet over het hoofd worden gezien.

Deze blogpost van Borell komt in de nasleep van recente dodelijke aanvallen door individuele jonge mannen in Frankrijk en Oostenrijk.

Borrell schrijft dat deze “golf van terrorisme” “de fundamenten van onze seculiere en democratische samenlevingen heeft aangevallen”.

“We moeten precies bepalen met welk soort terrorisme we te maken hebben”, voegt Borrell toe. Vervolgens geeft hij deze ingewikkelde redenering:

We noemen het meestal islamitisch terrorisme omdat de daders en aanhangers beweren deze terreurdaden te plegen in naam van de islam. Maar we moeten vermijden om dit terrorisme te identificeren met de islam. Het zou net zo onjuist zijn om het terrorisme van ETA, gelukkig verslagen in Spanje, met het hele Baskische volk te identificeren als ‘Baskisch terrorisme’.

In wat Borrell ongetwijfeld zou zien als een argument tegen islamofobie, beweert hij dat “dit terrorisme slechts verwijst naar het extremisme van weinig mensen, op zoek naar valse rechtvaardigingen voor hun dwaasheid in een van de grote religies van de wereld.”

De Baskische nationalistische groepering ETA gebruikte geweld in naam van Baskische mensen bij de jacht op een Baskisch thuisland. Inderdaad, zoals Borrell opmerkt, betekent dat niet dat zij alle Basken vertegenwoordigden, net zoals de eenzame aanvallers in Frankrijk en Oostenrijk niet alle – of zelfs maar enige – moslims vertegenwoordigen.

Dus als Borrell het gebruik van de term “Baskisch terrorisme” afwijst, waarom staat hij er dan op te praten over “islamistisch terrorisme”? Helaas geeft hij geen duidelijk antwoord. Het is opmerkelijk dat hoewel de EU erop staat gewelddadige handelingen van moslims als ‘islamistisch’ te bestempelen, ze weigert slachtoffers van terrorisme als moslim te identificeren wanneer ze het doelwit zijn van hun religie.

Na het bloedbad in maart 2019 in twee moskeeën in Christchurch, Nieuw-Zeeland, door een Australische blanke supremacist, zei Federica Mogherini, Borrells voorganger als hoofd van het buitenlands beleid van de EU, niet eens dat de slachtoffers moslims waren die bijeen waren gekomen om in moskeeën te bidden.

Deze schokkende omissie – die overeen kwam met de verklaringen van vele Europese leiders – contrasteert met de wijze waarop de EU de religie van de slachtoffers ijverig benoemt als ze christelijk of joods zijn.

Hypocrisie over Israel

Hoewel hij ‘islamistisch terrorisme’ noemt, stelt Borrell dat ‘alle wereldleiders hun krachten moeten bundelen om alle geweld duidelijk te veroordelen in naam van welke religie dan ook’.

Maar in hoeverre leeft de EU dat na? Het is geen verrassing dat duidelijke hypocrisie te zien is in de benadering van Israel door de EU.

Het Israelische leger en de gewapende kolonisten plegen regelmatig grootschalig geweld tegen Palestijnen in naam van het “joodse volk” en in het streven naar wat Israel interpreteert als joodse waarden. Israel rechtvaardigt zijn gewelddadige kolonisatie van bezet Palestijns land in specifiek religieuze termen.

Vorig jaar vertelde de Israelische VN-ambassadeur Danny Danon de VN-Veiligheidsraad dat God het “Land van Israel” – dat wil zeggen het hele historische Palestina – aan de joden gaf. Hij hield zelfs een exemplaar van de Bijbel omhoog en zei: “Dit is onze daad voor ons land.”

Israel heeft deze joodse theologie vastgelegd in zijn constitutionele wet. De zogenaamde natiestaatwet stelt dat “Israel de natiestaat van het joodse volk is, waarin het zijn natuurlijke, religieuze en historische recht op zelfbeschikking vervult .” De wet definieert ook “joodse nederzetting als een nationale waarde”.

Israels gebruikelijke bloedbaden op Palestijnen worden uitgevoerd om Israel als een “joodse staat” met een joodse meerderheid te behouden. Een Israelische topfunctionaris beweerde zelfs dat Benjamin Netanyahu niet alleen de premier van Israel is, maar de “leider van het joodse volk” over de hele wereld – een soort joodse paus.  Maar ik kan geen verslag vinden van de EU die Israels niet-aflatende misdaden veroordeelt als “joodse misdaden” of, zeg maar, “judaïstisch terrorisme”. Ik pleit zeker niet dat de EU dat zou moeten doen.

Zionisme en jodendom door elkaar halen

Het zijn Israel en aanhangers van zijn zionistische politieke ideologie die erop staan ​​het onderscheid tussen het jodendom en het joodse volk enerzijds en de Israelische staat anderzijds te vervagen. Ook de EU staat erop Israel gelijk te stellen met joden en jodendom.

Dit komt zowel tot uiting in zijn benadering van het bestrijden van antisemitisme als in zijn openlijke goedkeuring van Israels claim dat het een “joodse staat” is. Maar als het gaat om Israrls geweld – waarvan Israel zelf volhoudt dat het wordt gedaan met bijbelse sancties namens Joden overal – vermijdt de EU dergelijke religieuze etikettering. Palestijnen daarentegen hebben altijd geweigerd Israel met joden samen te voegen, of joden collectief verantwoordelijk te houden voor Israëls daden.

Zelfs de Palestijnse politieke en verzetsorganisatie Hamas bevestigde in haar bijgewerkte handvest in 2017 dat het “geen strijd voert tegen de joden omdat ze joods zijn, maar een strijd voert tegen de zionisten die Palestina bezetten”. “Het zijn de zionisten die het judaïsme en de joden voortdurend identificeren met hun eigen koloniale project en illegale entiteit,” verklaarde Hamas.

Islamofobie ontkennen

Borrell’s anti-moslim aandringen op de term “islamistisch terrorisme”, terwijl het nalaten om religieus geïnspireerd geweld gepleegd door joden in vergelijkbare termen te beschrijven, is niet het enige probleem met zijn artikel.

Hij veroordeelt oproepen over de hele wereld voor boycots van Franse goederen vanwege de opmerkingen van Franse leiders over de islam, evenals “haatzaaiende uitlatingen” over “de situatie van moslims in Europa”. Borrell verdedigt de Franse leiders stellig tegen “manipulatieve sociale mediacampagnes” en benadrukt dat de EU “de vrijheid van iedereen om religie te geloven en te beoefenen” beschermt.

Deze ontkenning van de realiteit dat moslims in heel Europa met aanhoudende haat en discriminatie te maken hebben, wordt gelogenstraft door onderzoek van het eigen Bureau voor de grondrechten van de Europese Unie.

Volgens een FRA-enquête uit 2017 is bijna een op de drie moslimvrouwen in Europa die soms “traditionele of religieuze kleding” dragen, in de afgelopen 12 maanden in het openbaar lastiggevallen.

Een ander onderzoek dat ik op de website van het FRA vond, is een onderzoek uit 2017, gesponsord door de Duitse Bertelsmann Foundation. Deze ontdekte dat in heel Europa “de afwijzing van moslimburen wijdverbreid is”.

Die “afwijzing van moslims is vooral sterk in Oostenrijk”, en in Duitsland “zou 19 procent van de niet-moslimrespondenten moslimburen niet welkom heten”.

Over het algemeen bleek uit de studie dat “moslims – samen met de vluchtelingen die de afgelopen jaren voornamelijk uit overwegend islamitische landen naar Europa zijn gekomen – behoren tot de meest afgewezen sociale groepen.”

Frankrijks oorlog tegen moslims

Ironisch genoeg was Frankrijk volgens de Bertelsmann-studie het minst intolerante land, waar slechts 14 procent van de niet-moslims geen moslimburen zou willen.

Het is misschien omdat Franse burgers moslims niet genoeg haten in de ogen van de Franse leiders dat president Emmanuel Macron en zijn regering een totale culturele oorlog hebben gelanceerd tegen moslims als moslims.

Dit varieert van het aandringen op het voortdurend kleineren van de overtuigingen van moslims in de naam van “vrije meningsuiting”, tot het introduceren van nieuwe wetten tegen “separatisme” die gericht zijn op moslims.

Een van die wetten zou mensen tienduizenden dollars aan boetes en gevangenisstraf opleggen  als ze weigeren te worden behandeld door een arts van een ander geslacht. De regering-Macron voert ook een heksenjacht tegen moslimgroeperingen uit het maatschappelijk middenveld waarvan de leiders niet zijn beschuldigd van misdaden.

Het hoofd van een liefdadigheidsinstelling, BarakaCity, vraagt nu politiek asiel in Turkije. Macron is zelfs van plan om CCIF te sluiten , een burgerrechtengroep die islamofobie documenteert. De Franse minister van Binnenlandse Zaken Gérald Darmanin heeft CCIF tot “vijand van de republiek” verklaard. Dit is dezelfde minister die onlangs een andere gevaarlijke vijand identificeerde die volgens hem radicalisering bevordert: de beschikbaarheid van halal en koosjer voedsel in supermarkten.

De afschuw van Darmanin over zowel halal- als koosjere producten herinnert ons eraan dat, hoewel het tegenwoordig de moslims zijn die het doelwit zijn van officiële Franse haat, die haat niet zo ver verwijderd is van de historische Jodenhaat van de Franse Republiek .

Terugslag negeren

Borrell, hoofd van het buitenlands beleid van de EU, heeft een punt dat we moeten onderzoeken waarom aanvallen zoals de recente plaatsvinden. Hij geeft alles de schuld, van ‘identiteitspolitiek’ tot ‘desinformatie en haatzaaiende uitlatingen op internet’.

Toch zwijgt hij over een ongetwijfeld belangrijke factor: deze aanvallen zijn in ieder geval gedeeltelijk een terugslag van het Amerikaanse en Europese beleid van bewapening en financiering van zelfbenoemde “jihadistische” groepen van Libië tot Syrië.

De proxy-oorlogen die dit heeft aangewakkerd, hebben miljoenen uit hun land verdreven, waardoor een vluchtelingencrisis is ontstaan ​​die gemakkelijk is uitgebuit door extreemrechtse en islamofobe politici in westerse landen.

Dit is een herhaling van het rampzalige Amerikaanse beleid om de zogenaamde Mujahideen in Afghanistan te bewapenen als anti-Sovjet-proxy’s in de jaren tachtig – een beleid dat rechtstreeks leidde tot de aanslagen van 11 september 2001.

De  Tsjetsjeense tiener, moordenaar van de Franse schoolleraar Samuel Paty, bijvoorbeeld, had naar verluidt contact met militanten in Idlib – het laatst overgebleven bolwerk in Syrië voor met Al Qaida verbonden groepen die bewapend en ondersteund worden door de Verenigde Staten en hun bondgenoten, waaronder de Golf. regimes , Turkije, Israël en de Franse Republiek .

Een eerlijk onderzoek naar de resultaten van Europese oorlogen en interventies is veel moeilijker dan de schuld te geven – zoals Borrell doet – aan “een botsing tussen beschaving en barbarij”.

Door Ali Abunimah, co-founder van ElectronicIntifada.net