“De Palestijnse zaak is in eerste instantie een kwestie van mensenrechten”

Interview met Omar Badarne

Omar Badarne is een uit Israël afkomstige Palestijn. Hij studeerde in Duitsland en Nederland en werkt sinds enkele weken als kaakchirurg in een Nederlands ziekenhuis. De vragen werden hem gesteld door Jan Schnerr

1. Je bent een Palestijnse Israëliër. Waar heb je je jeugd doorgebracht en waar ben je opgeleid? Heb je een gezin?

Mijn jeugd heb ik doorgebracht in Galilea. Ik ben in Nazareth geboren en in een klein dorpje vlak bij het meer van Gallilia opgegroeid.

Toen ik 20 was ben ik naar Europa verhuisd. Mijn studie heb ik afgerond in Duitsland en Nederland. Ik ben sinds 2006 in Nederland. Ik ben getrouwd, we hebben 3 kinderen.

2. Wanneer en waarom ben je weggegaan en kan je al iets zeggen over je toekomst?

In 1996 besloot ik naar Europa te gaan. Wie in Israël opgroeit, die beseft dat Israël een apartheidsregime is. Dat Palestijnen in Israël stemrecht hebben betekent niet dat het land democratisch is. Ongeveer twintig procent van de bevolking in Israël zijn Palestijnen, in een westerse democratie zouden de vertegenwoordigers van deze grote minderheid ooit aan de vorming van een regering deelnemen, dit is in Israël nooit gebeurd. De Israëlische democratie geldt alleen voor joden. Israël definieert zich als staat der joden, niet de staat van alle burgers. Een duidelijke racistische definitie met gevolgen voor de minderheden. Aangezien Israël naast het discrimineren van eigen burgers, de ‘Palestijnen van 48’, die na de oorlog van 1948 achterbleven, ook andere Palestijnse gebieden bezet houdt en daar de bevolking onderdrukt, ontstond in Palestina- Israël een situatie van etnische segregatie met discriminatie tussen joden en niet joden. De juiste benaming daarvoor is het ‘joodse apartheidsregime Israël’. Ik denk dat een groot deel van de joden niets te maken hebben met de extremistische regering in Israël, net als de meeste moslims niets te maken hebben met de fanatieke islamitische staat. Toch wordt de islamitische staat islamitisch en de joodse staat joods genoemd.

Ik wilde in deze omgeving niet leven, ik zag meer kansen in Europa, vervolgens ben ik geëmigreerd. In Nederland is de sfeer anders, hier voel ik mij gelijkberechtigd aan andere mensen. Weliswaar bestaat hier een politicus, dhr Wilders, die segregatie en min of meer verdrijving van minderheden wil, maar in Israël heb je een hele regering van ‘Wildersen’. Mijn toekomst is hier, waar de Wilders en de ‘Wildersen’ weinig kans hebben om te regeren.

3. Zijn er dingen die jou in het bijzonder opvallen, in Europa en speciaal in Nederland?

70 jaar geleden zag Europa er anders uit. Europa van toen was een voorbeeld van brutaliteit, extremistische nationalisme, racisme, haat en afschuwelijke cultuur van de dood.

Minderheden in Europa zijn gevlucht, onder andere naar het Midden-Oosten. In onze tijd klinkt dit gek, uit het onveilige Europa naar het veilige Midden-Oosten te vluchten, toch was dit toen de realiteit.

Het huidige Europa, 70 jaar later, is de veiligste plek op aarde, waarin mensen uit het bloedbad in het Midden-Oosten toevlucht zoeken, om te overleven. Deze verandering in

Europa, van extreem onmenselijk naar hoogst menselijk, is opvallend. Hebben de volken van Europa binnen 70 jaar een genetische mutatie doorgemaakt? Lijkt me onwaarschijnlijk. Een populist kan in staat zijn om zijn volk achter zijn ideologie te verleiden. In de geschiedenis zijn er genoeg bewijzen voor deze stelling. Voor de Europeanen is de les uit de eigen geschiedenis duidelijk, de geschiedenis mag zich niet herhalen, de garantie hiervoor is ervoor te zorgen dat geen extremisten aan de macht kunnen komen.

Het Israëlisch-Palestijns conflict is niet los te zien van de recente geschiedenis van Europa. Mij valt op dat dit feit niet duidelijk is bij veel Europeanen. Er wordt vaak gesproken van het schuldgevoel tegenover joden, wat begrijpelijk is, echter de verantwoordelijkheid van Europa voor de Palestijnse catastrofe wordt nauwelijks gezien. Alsof het vanzelfsprekend was dat de Palestijnen moeten betalen voor de schuldgevoelens van Europeanen.

4. Ik heb je leren kennen in de Palestina beweging. Wat zou je daar het liefste willen bereiken?

Ik denk dat de huidige solidariteitsbeweging, globaal en in Nederland, te heterogeen is om een duidelijke strategie te kunnen bepalen, die de Palestijnse zaak kan helpen. De Palestijnse zaak is in eerste instantie een kwestie van mensenrechten. Palestijnen willen hun, onder andere door Israël, geroofde mensenrechten terugkrijgen.

In de solidariteitsbeweging gaat men ervan uit dat beëindiging van de Israëlische bezetting per se vrijheid en mensenrechten voor de Palestijnen zou garanderen. Ik deel deze opvatting niet. Er bestaan 20 Arabische landen, in geen enkel Arabisch land zien we handhaving van mensenrechten. De structuur van de regering van autonomie, de Palestijnse Autoriteit in Ramallah en die van Hamas in Gaza, zijn niet anders dan andere Arabische landen. Die zijn ondemocratisch, corrupt, extremistisch en schenden mensenrechten. Palestijnse mensenrechten worden dagelijks geschonden, vooral door Israel, maar ook door de regeringen in Ramallah en Gaza.

Mij valt de versimpeling van de Palestijnse zaak op door het reduceren van het Palestijnse probleem tot een kwestie van bezetting. Palestijnen hebben twee problemen. Het eerste is de bezetting door joodse extremisten. Een tweede probleem, dat volgens mij buiten beschouwing blijft binnen de solidariliteitsbeweging, is namelijk de onderdrukking van de Palestijnen door islamitische extremisme en door het eigen corrupte totalitaire regime.

Een front vormen tegen de Israelische bezetting is niet voldoende, een omvattende lange termijn strategie voor de Palestijnse mensenrechten is nodig.

5. Heb je veel contact met de Palestijnse gemeenschap in Nederland? Wat viel jou in die gemeenschap op, komend vanuit Israël?

Palestijnen van 48, meestal genoemd ‘Palestijnse Israëliërs’, hebben een unieke status met bijzondere ervaring in het Israëlisch-Palestijns conflict. Palestijnen van 48 ervaren de staat Israël als een apartheid-regime, ze voelen zich gediscrimineerd. Aan de andere kant bestaat in Israel een kern gevormd door joden en Palestijnen, die dagelijks bewijzen dat een vreedzame co-existentie niet alleen mogelijk, maar ook gewenst is. Dit idee klinkt nog steeds vreemd in de oren van de solidariteitsbeweging. Dit geldt ook voor de Palestijnen in Nederland die geen ervaring hebben met de samenleving in Israël.

Mij valt op dat het binnen-Palestijnse conflict, tussen Fatah en Hamas, overgewaaid is naar de Palestijnen in Europa. Zo zie je ook hier de verdeling van Hamas-gemeenschap en Fatah-

gemeenschap. Deze beide gemeenschappen proberen een publieke basis te vormen onder de Nederlandse Palestijnen. Ideologisch zijn zij tegenstanders van elkaar, vervolgens werken ze niet met elkaar samen. Zelfs niet als het gaat om een front te vormen tegen de Israëlische agressie in Palestina. Dit is een indicator voor het echte doel van deze groeperingen, namelijk niet het belang van de Palestijnse mensenrechten, maar het belang van de eigen agenda. Deze Palestijnse groeperingen hebben zich ongeloofwaardig gemaakt. Volgens mij hebben de meeste Palestijnen in Nederland deze groeperingen de rug toegekeerd. In de laatste jaren, met de komst van Palestijnse vluchtelingen uit Syrië, ontstond de hoop van een alternatief voor de bestaande groeperingen. Of dit alternatief een nieuwe spirit met zich brengt voor de solidariteitsbeweging blijft afwachten.

6. Er wordt veel gepraat over de tweestatenoplossing en of die nog haalbaar is. Wat is jouw visie op de nabije toekomst in Israël en de bezette gebieden?

Het is haalbaar als Israël toestemt, maar is de tweestatenoplossing de gewenste oplossing voor de Palestijnen? De Palestijnse staat die we mogen verwachten is een voortzetting van huidige structuren van de Palestijnse Autoriteit, een totalitair regime van een groep politieke en economische profiteurs die de macht behouden, hun omgeving rijk maken en een buitenlandse agenda, Israëlisch of niet-Israëlisch, uitvoeren. Met bescherming van hun macht als tegenprestatie. Dus te verwachte is een nieuw Arabisch land: wil de Palestijnse bevolking de Israëlische bezetting vervangen door een dictator? Volgens mij niet, we willen onze mensenrechten terugkrijgen en geen ellende met ellende ruilen.

7. Wat denk je dat wenselijk en toch misschien ook realistisch is op langere termijn?

Wenselijk op lange termijn is de éénstaatoplossing. Hiervoor zijn er nog teveel obstakels voordat we deze oplossing als realistisch mogen beschouwen. Dit is geen oplossing die binnen een aantal jaren te bereiken is. Essentiële voorwaarde is het opbouwen van vertrouwen tussen beide volken in de loop van jaren. Hiervoor dienen joden en Palestijnen zich te bevrijden van hun extremistische machthebbers.

8. Stel dat je op een dag 65 jaar wordt en je ontvangt je kinderen en kleinkinderen, heb je al een idee waar je die verjaardag zou vieren?

Daar waar kinderen toekomst hebben, en gelijke rechten hebben zoals andere kinderen, daar waar kinderen niet mishandeld worden bij checkpoints, daar waar ze geen stenen hoeven te gooien, daar waar kinderen hun ouders niet hoeven te missen, omdat de ouders vermoord zijn, verdwenen zijn of in de gevangenis zitten. Ik wil dat mijn kinderen en kleinkinderen in het multiculturele multireligieuze, humane Europa leven.