Door Emma Watson van antisemitisme te beschuldigen, laten de Israël-verdedigers zien dat ze wanhopig zijn

Natuurlijk noemen de verdedigers van Israël Emma Watson “antisemitisch” – al jarenlang, ver nadat het punt van absurditeit bereikt was, is hun strategie geweest om iedereen die het bestaan van de Palestijnen erkent antisemitisch te noemen.

Wat je bedenkingen ook zijn over onze op beroemdheden gerichte cultuur, er is veel te zeggen voor grote namen die oproepen tot ondersteuning van belangrijke doelen. In wat volgens sommigen een sleutelmoment was voor de mainstreaming van de Palestijnse bevrijdingsbeweging, deelde Harry Potter-ster Emma Watson onlangs een afbeelding op haar Instagram-account met 64 miljoen volgers, met de tekst “Solidariteit is een werkwoord” tegen een achtergrond van Palestijnse vlaggen.

De post, die zowel werd gevierd als verguisd, leidde ertoe dat de voormalige ambassadeur van Israël bij de Verenigde Naties, Danny Danon, een tweet plaatste waarin Watson een antisemiet werd genoemd. Zijn actie werd op zijn beurt met veel spot ontvangen op sociale media, zelfs vanuit meer conservatieve Israëlische kringen.

10 points from Gryffindor for being an antisemite.@EmmaWatson pic.twitter.com/Qaqkx36JSg

— Ambassador Danny Danon | דני דנון (@dannydanon) January 3, 2022

Desondanks was de reactie van Danon redelijk in lijn met de recente gebeurtenissen. In oktober weigerde de veelgeprezen auteur Sally Rooney een deal met een Israëlische uitgever uit respect voor de Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS)-beweging, en werd zij geconfronteerd met soortgelijke beschuldigingen van Jodenhaat. De volgende maand berichtte de Jewish Chronicle over een protest tegen de rechtse Israëlische ambassadeur Tzipi Hotovely door vergelijkingen met de Kristallnacht op te roepen.

De post van Danon was misschien absurd in zijn pure en onmiddellijke reikwijdte, maar het was een logische uitbreiding van een proces dat ernaar streeft het bestaan zelf van de Palestijnen antisemitisch te maken, laat staan uitingen van solidariteit met hen. Dit proces vormt al jaren de kern van de strategie die door apologeten van de Israëlische bezetting wordt gevolgd.

In een tijd waarin het publieke bewustzijn van, en steun voor Palestijnse bevrijding aanzienlijk aan kracht wint, is het gebruik van een botte bijl, zoals een beschuldiging van antisemitisme, een effectief instrument geworden om de Palestijnse solidariteit het zwijgen op te leggen. Dit geldt met name als het gaat om het tot zwijgen brengen van progressieve sociale bewegingen die verbanden leggen tussen Palestijnse solidariteit en andere vormen van antiracisme binnen een breder kader van raciale rechtvaardigheid. De Palestijnse identiteit, beeldspraak, geschiedenis en erfgoed als een existentiële bedreiging voor de Joden beschouwen, wordt gebruikt om Israël te beschermen tegen elke vorm van zinvol onderzoek of aansprakelijkheid voor zijn brute mensenrechtenschendingen.

Deze tactiek heeft zich in de loop der jaren op subtiele en verraderlijke manieren ontwikkeld. De BDS-beweging, bijvoorbeeld, wordt door Israëlische voorstanders routinematig bespot als het equivalent van de boycots die gericht waren op Joodse bedrijven in nazi-Duitsland. Vorige maand beloofde het Britse conservatieve parlementslid Robert Jenrick BDS te verbieden tijdens een gesprek getiteld “Waarom haten zoveel mensen joden?”

In november 2021 werd een lezing van de academicus Somdeep Sen aan de Glasgow University geannuleerd nadat de Joodse Vereniging bij de vice-kanselier had geklaagd dat zijn onderwerp – het politieke karakter van Hamas – een “onveilige omgeving” zou creëren voor Joodse studenten op de campus.

Zelfs wijlen aartsbisschop Desmond Tutu, een levenslange campagnevoerder tegen wereldwijd onrecht in zijn talloze vormen, werd besmeurd met ongegronde beschuldigingen van antisemitisme vanwege zijn vergelijking van Israëls beleid met apartheid – een classificatie die door velen wordt gedeeld, waaronder Israëlische mensenrechtenorganisaties.

Deze incidenten lijken misschien voer voor sociale media, maar ze weerspiegelen een reactie tegen de groeiende kracht van de Palestijnse bevrijdingsbeweging – een reactie die zelfs de meest alledaagse kritiek op het gedrag van Israël als een aanval op Joden wil bestempelen. Het is geen toeval dat, naarmate de beweging voor Palestijnse vrijheid populairder wordt, pogingen worden ondernomen om de definitie van antisemitisme van de International Holocaust Remembrance Alliance (IHRA) te codificeren en om campagnes zoals BDS illegaal te maken – een doel dat wordt nagestreefd door de Britse regering in de voorgestelde Boycotwet – krijgen ook politieke grip.

Deze aanpak is populair in zowel de Verenigde Staten als Groot-Brittannië. Het is bedoeld om een huiveringwekkend effect te hebben, en dat doet het: degenen die zich uit solidariteit met de Palestijnen willen uitspreken, blijven stil uit angst om als antisemitisch te worden bestempeld en de gevolgen die dat met zich mee zou brengen. Het dient ook om de kwestie van antisemitisme opnieuw te centreren in wat een discussie over Palestijnse bevrijding zou moeten zijn, en dient zo als een afleiding van de echte gevolgen van decennia van onrecht in Israël en Palestina.

Dagelijks wordt er staats- en militair geweld toegebracht aan Palestijnse gemeenschappen. Op de dag dat Emma Watson op Instagram plaatste, vernielden kolonisten een Palestijnse begraafplaats in Burqa bij Nablus, en de hongerstaking van Hisham Abu Hawash – een Palestijnse gevangene die zonder aanklacht in Israëlische hechtenis wordt gehouden en nu op 26 februari wordt vrijgelaten – ging naar de honderdveertigste dag. Toch blijft het debat gericht op antisemitisme.

Er zijn ook consequenties voor de strijd tegen antisemitisme – alleen niet op de manier waarop degenen die de beschuldigingen uiten, lijken te denken. In Groot-Brittannië is antisemitisme in wezen gedegradeerd tot een fractiegeschil in een interne strijd van de Labour Party, ondanks het feit dat het – naast anti-zwart racisme, blanke suprematie en haat jegens LGBT-mensen – nationaal en wereldwijd toeneemt. De samensmelting van antisemitisme en de kritiek op Israël is dus niet alleen moreel weerzinwekkend, het is ook een fundamenteel ineffectieve vorm van solidariteit en ontkent de manier waarop strijd tegen intolerantie onlosmakelijk met elkaar verbonden is.

Die banden betekenen dat we allemaal luid en onbevreesd moeten zijn in onze oproepen voor Palestijnse mensenrechten en een einde aan de Israëlische bezetting. In die politieke context was Watsons post belangrijk: het liet miljoenen zien dat solidariteit met degenen die strijden tegen onderdrukking een onderdeel kan en moet zijn van het reguliere politieke discours. Het toonde ook aan dat, ondanks de beste inspanningen van velen, de Palestijnse bevrijdingszaak goed op weg is, voornamelijk dankzij degenen die ter plaatse werken om de dagelijkse wreedheid bloot te leggen die gepaard gaat met bezetting en apartheid.

Maar Danons reactie was op zijn eigen manier even belangrijk: het toonde aan dat beschuldigingen van antisemitisme geuit tegen degenen die niets anders hebben gedaan dan solidariteit met de Palestijnen te betuigen, even kwaadaardig als absurd zijn. We moeten hopen dat dat feit in het collectieve geheugen blijft hangen wanneer de volgende reeks beschuldigingen de ronde doet.

Bron: JacobinMag

 

Doneren