Duitse censuurcampagne valt wetenschapper aan wegens BDS en komt met beschuldiging van ‘antisemitisme’

Duitsland is er inmiddels berucht om dat ze de beschuldiging van antisemitisme als wapen gebruiken om solidariteit met de Palestijnen het zwijgen op te leggen en BDS – de vreedzame beweging voor boycot, desinvestering en sancties tegen Israelische schendingen – als inherent antisemitisch te bestempelen.

In mei vorig jaar keurde de Duitse Bondsdag een resolutie goed waarin BDS werd veroordeeld als “antisemitisch”, waarbij “Israel” botweg werd gelijkgeschakeld met “joden”, waardoor BDS werd geassocieerd met de nazi-boycot van joden.

En nu is er een hele toestand over de vooraanstaande professor Achille Mbembe, die is geboekt om te spreken op het Ruhrtriennale festival in Noord-Rijnland-Westfalen. Mbembe is gereserveerd voor de openingdtoespraak op 14 augustus, getiteld “Reflections on planetary living”. Hij is voorstander van BDS en heeft vergelijkingen gemaakt tussen de Zuid-Afrikaanse apartheid en de onderdrukking van Palestijnen.

Mbembe is een in Kameroen geboren, in Zuid-Afrika gevestigde historicus die over de hele wereld lezingen geeft, met een A1-beoordeling van de South African National Research Foundation. Hij is lid van de American Academy of Arts and Sciences.

De aanvallen op Mbembe lijken te zijn geïnitieerd door Lorenz Deutsch, een lokale politicus bij de FDP (Liberale Partij), door middel van een brief gestuurd en gepromoot door Dr. Felix Klein, de “Federale Regeringscommissaris voor joods leven en tegen antisemitisme”. De brief van Deutsch belicht citaten uit het schrijven van Mbembe die zijn antisemitisme zouden moeten bewijzen, en die zowel de lokale als de Israelische pers hebben bestempeld als ‘holocaust-trivialisering’ en ‘holocaust-relativering’. Hier zijn de betreffende citaten van Mbembe:

Bovendien zijn de effecten van het Israelische project op de Palestijnse samenleving, gezien zijn ‘hi-tech’ karakter, veel formidabeler dan de relatief primitieve operaties die het apartheidsregime in Zuid-Afrika tussen 1948 en begin jaren tachtig heeft ondernomen.

Het apartheidssysteem in Zuid-Afrika en de vernietiging van joden in Europa – de laatste echter op een extreme manier en in een heel andere setting – vormden twee representatieve manifestaties van deze fantasie van scheiding.

Hoe kom je van daaruit bij antisemitisme, of relativering of trivialisering van de holocaust? Zelfs in dit klinische isolement zijn de citaten vrij logisch gevormd, en het laatste citaat maakt er zelfs punt van een cruciaal onderscheid te maken tussen de Holocaust en de Zuid-Afrikaanse apartheid.

De sleutel tot het beschuldigen van Mbembe zit in de beruchte ‘‘definitie’ van antisemitisme van de International Holocaust Remembrance Alliance, die internationaal veranderd is in een wapen om kritiek op Israel te smoren. De vage en onhandige definitie geeft een lijst van 11 voorbeelden van antisemitische uitspraken, waarvan er zeven gerelateerd zijn aan Israel. Onder deze voorbeelden zijn:

• Het joodse volk hun recht op zelfbeschikking ontzeggen, bijvoorbeeld door te stellen dat het bestaan van een staat Israel een racistische onderneming is
• De joden als volk of Israel als staat beschuldigen van het uitvinden of overdrijven van de Holocaust.

Deze twee voorbeelden lijken dichtbij de beschuldigingen tegen Mbembe te vallen, hoewel ze er toch niet echt in passen. Deze “definitie” is dan ook niet bedoeld als een perfecte match – het gaat er juist om een algemene smaadcampagne tegen BDS en kritiek op Israel in het algemeen te beginnen, zoals in veel landen gebeurt, zoals de VS en in het VK, waar de definitie een belangrijke troef was in de campagne tegen Jeremy Corbyn.

De aanvallen op Mbembe lijken meerdere kanalen te hebben – van de lokale politici en conservatieve joodse leiders tot de Jerusalem Post. “Aandrang op ontslag van Duitse festivaldirecteur wegens BDS-antisemitisme”, is de kop van het laatste in een reeks artikelen van Benjamin Weinthal in de Jerusalem Post, een journalist voor wie dergelijke heksenjachten een favoriet project lijken te zijn.

Weinthal’s andere doelwit is de festivaldirecteur, Stefanie Carp. Hij haalt goedkeurend een Duitse functionaris aan die zegt dat ze moet worden ontslagen omdat ze Mbembe heeft geboekt. Let ook op de koppeling “BDS-antisemitisme”. Dit is een taalkundige samenvoeging die absoluut geen ruimte laat voor de mogelijkheid dat BDS eigenlijk een beweging is die zich bezighoudt met mensenrechten. Nee, het is gewoon een ondersoort van antisemitisme, en dat staat niet ter discussie.

Weinthal citeert Uwe Becker, de “commissaris van de deelstaatregering van Hessen voor het joodse leven en de strijd tegen antisemitisme in Duitsland”, die precies dezelfde samenvoeging maakt:

Nogmaals, de directeur van de Ruhrtriennale Stefanie Carp zet een anti-Israelisch accent en zet de laster tegen de joodse staat op onder het mom van vrijheid van kunst en meningsuiting … Het is duidelijk dat mevrouw Carp niet alleen een probleem heeft met Israel, maar ook opzettelijk een groot platform creëert voor aan Israel gerelateerd antisemitisme. Opnieuw misbruikt ze het kader van een door de overheid gefinancierd festival voor antisemitische vijandigheid jegens Israel.

Het maakt niet uit dat Carp bevestigde dat Mbembe in zijn festivaltoespraak “het conflict met Israel en het Midden-Oosten niet zal behandelen”. Zijn posities zijn blijkbaar volledig taboe en Carp moet worden ontslagen omdat ze er zelfs maar aan denkt hem over wat dan ook te laten spreken.

Weinthal wijst op de hoofdzonde van Mbembe: in een vooruitblik op een boek uit 2015 genaamd “Apartheid Israel: The Politics of an Analogy”, schreef Mbembe dat “de tijd is gekomen voor wereldwijd isolement” van Israel.

Het is een echt probleem wanneer deze samenvoeging van Israel en alle joden wordt gemaakt – en je niet kunt praten over Israelische Apartheid zonder dat dit wordt opgevat als inherente haat tegen alle joden.

Zelfs joden worden hierop aangevallen. Vorig jaar ontving de Duits-joodse groep Stem voor een Rechtvaardige Vrede in het Nabije Oosten een vredesprijs van de stad Göttingen, die Israel-apologeten geannuleerd wilden hebben, wat de suggestie wekt dat dit het ‘verkeerde soort joden’ is. In 2016 werd, na een opruiingscampagne door de Israelische regering en haar lokale aanhangers, de bankrekening van de organisatie gesloten. Het was de eerste keer in het naoorlogse tijdperk dat een rekening van een joodse organisatie in Duitsland werd gesloten. Er werd hen expliciet uitgelegd dat dit om politieke redenen was – als ze hun steun voor BDS zouden intrekken, zouden ze de rekening kunnen heropenen. Pas na een massale protestcampagne werd de rekening heropend.

Duitsland past in dit verband door de staat gesponsorde opgevoerde censuur toe. De holocaustschuldgevoelens, die actief en openlijk wordt gepromoot door Israelische diplomaten, dient als een centrale emotionele kern bij het uitvoeren van deze censuur, die bedoeld is om Israel te beschermen tegen kritiek en veroordeling, door iedereen die ooit over zijn racisme heeft gesproken, als zelf racistisch te bekladden.

Bron: Mondoweiss.net