‘Een wrede keuze’: de reden dat Israël Palestijnse scholen aanvalt

Kinderen hebben de toekomst. Dat weten al eeuwenlang mensen die het goed voor hebben met kinderen. Helaas bestaat dit inzicht ook bij regeringen die heel andere bedoelingen hebben met kinderen. De bekende publicist Ramzy Baroud schreef voor Middle East Monitor een uitstekend stuk over hoe Palestijnse kinderen en hun ouders hard worden geconfronteerd met de Israëlische ideologie voor de lange termijn.

—

22 oktober 2018, door Ramzy Baroud

(vertaling ISM Nederland, kleine redactionele correcties door red. docP; origineel in Engels: Middle East Monitor)

Verschillende Palestijnse studenten, samen met leraren en ambtenaren, raakten gewond bij een aanval van het Israëlische leger op een school ten zuiden van Nablus, op de bezette Westelijke Jordaanoever, op 15 oktober. (red.: zie ook referentie onderaan dit artikel)

De studenten van de Al-Sawiya Al-Lebban gemengde school weerstonden een Israëlisch militair bevel, om hun school te sluiten op basis van de veel gebruikte beschuldiging, dat de school een “site van populaire terreur en rellen” is.

“Volksterreur” is een Israëlische legercode voor protesten. De studenten hebben natuurlijk het volste recht om te protesteren, niet alleen tegen de Israëlische militaire bezetting, maar ook tegen de oprukkende kolonisatie van de nederzettingen van Alie en Ma’ale Levona. Deze twee illegale joodse nederzettingen hebben onwettig duizenden dunams in beslag genomen van land dat behoort tot de dorpen As-Sawiya en Al-Lebban.

“De Israëlische burgers” die het bezettingsleger moet beschermen door de school te sluiten, zijn in feite de zeer goed bewapende joodse kolonisten die jarenlang de regio van de Westelijke Jordaanoever hebben geterroriseerd.

Volgens een studie in 2016, in opdracht van de Verenigde Naties, moeten minstens 2.500 Palestijnse studenten uit 35 Westbank-gemeenschappen de Israëlische militaire checkpoints elke dag passeren om hun scholen te bereiken. Ongeveer de helft van deze studenten heeft melding gemaakt van intimidatie en geweld door het leger, terwijl ze slechts proberen naar hun klas of naar huis te gaan.

Dit is echter slechts de helft van het verhaal, omdat gewelddadige joodse kolonisten altijd op zoek zijn naar Palestijnse kinderen. Deze kolonisten, die “ook hun eigen checkpoints opzetten”, houden zich ook regelmatig bezig met geweld, door “stenen te gooien” naar Palestijnse kinderen, of ze “fysiek te blokkeren.”

“De beschermende aanwezigheidsteams van UNICEF hebben gemeld dat hun vrijwilligers zijn blootgesteld aan fysieke aanvallen, intimidatie, arrestatie en detentie en doodsbedreigingen,” volgens hetzelfde VN-rapport.

Met andere woorden, zelfs de “beschermers” zelf worden vaak het slachtoffer van het leger en de troepen van de joodse kolonistenterreur.

Tel daarbij op dat Area C – een groot deel van de Westelijke Jordaanoever dat onder volledige Israëlische militaire controle staat – het hoogtepunt van het Palestijnse lijden vertegenwoordigt. Naar schatting 50.000 kinderen hebben te maken met tal van hindernissen, waaronder het gebrek aan faciliteiten, toegang, geweld, sluiting en ongerechtvaardigde slooporders.

De school van Al-Sawiya Al-Lebban in gebied C valt daarom onder de totale genade van het Israëlische leger, dat geen tolerantie heeft voor enige vorm van verzet, inclusief niet-gewelddadige volksprotesten door schoolkinderen.

Wat echt opbeurend is, is dat, ondanks de Israëlische militaire bezetting en voortdurende beperkingen van de Palestijnse vrijheid, de Palestijnse bevolking nog steeds een van de best opgeleide in het Midden-Oosten is.

Volgens het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties (UNDP) is de alfabetiseringsgraad in Palestina (geschat op 96,3 procent) een van de hoogste in het Midden-Oosten en is het analfabetisme (3,7 procent onder personen ouder dan 15 jaar) één van de laagste ter wereld.

Als deze statistieken niet voldoende bemoedigend zijn, rekening houdend met de aanhoudende Israëlische oorlog tegen de Palestijnse school en leerplannen, bedenk dan bovendien dit: de belegerde en door oorlog getroffen Gazastrook heeft een nog hogere alfabetiseringsgraad dan de Westelijke Jordaanoever, te weten 96,6 procent en 96 procent respectievelijk.

In werkelijkheid zou dit niet als een totale verrassing moeten komen. De eerste golf van Palestijnse vluchtelingen die etnisch gezuiverd waren uit het historische Palestina, hechte eraan dat hun kinderen hun opleiding voort konden zetten, en richten schooltenten op die al in 1948 door vrijwillige leraren werden beheerd.

Palestijnen begrijpen goed dat onderwijs hun sterkste wapen is om hun lang verloochende vrijheid te verkrijgen. Ook Israël is op de hoogte van deze tweezijdigheid, wetende dat een gesterkte Palestijnse bevolking veel beter in staat is om de Israëlische overheersing aan te vechten dan een ingetogen, vandaar de meedogenloze en systematische aanval op het Palestijnse onderwijssysteem.

De strategie van Israël is om de infrastructuur van het Palestijnse schoolsysteem te vernietigen, en concentreert zich op de beschuldiging van ‘terreur’: de Palestijnen leren ‘terreur’ op hun scholen; Palestijnse schoolboeken vereren ‘terroristen’; scholen zijn sites voor ‘volksterreur’ en verschillende andere beschuldigingen die, volgens Israëlische logica, het leger dwingen de scholen af ​​te sluiten, voorzieningen te slopen, studenten te arresteren en te beschieten.

Neem bijvoorbeeld de recente opmerkingen van de Israëlische burgemeester van Jeruzalem, Nir Barkat, die nu leiding geeft aan een campagne van de regering, gericht op het stopzetten van operaties door de VN-organisatie die instaat voor de Palestijnse vluchtelingen, UNRWA.

“Het is tijd om UNRWA uit Jeruzalem te verwijderen”, verklaarde Barkat begin oktober. Zonder enig bewijs, beweerde Barkat dat “UNRWA de terreur aan het versterken is”, en dat ”aan kinderen van Jeruzalem onder hun auspiciën terreur wordt gedoceerd, en dit moet worden gestopt”.

Natuurlijk is Barkat oneerlijk. De aanval op de UNRWA in Jeruzalem maakt deel uit van een grotere Israëlisch-Amerikaanse campagne, gericht op het sluiten van een organisatie die centraal staat in de (vluchtelingen-)status en het welzijn van Palestijnse vluchtelingen.

Volgens dit scheve denken zullen zonder UNRWA Palestijnse vluchtelingen geen legale basis hebben, zodat de sluiting van UNRWA het hoofdstuk van Palestijnse vluchtelingen en hun recht op terugkeer helemaal afsluit.

Het verband tussen het sluiten van Al-Sawiya Al-Lebban, de aanval op de UNRWA door Israël en de VS, de vele checkpoints die studenten scheiden van hun scholen op de Westelijke Jordaanoever en meer, tonen een duidelijker verband dan de Israëls valse beschuldiging van “terrorisme”.

De Israëlische schrijver Orly Noy vatte de Israëlische logica samen in één zin: “Door scholen in Palestijnse dorpen in Area C en elders te vernietigen, dwingt Israël de Palestijnen een wrede keuze te maken – tussen hun land en de toekomst van hun kinderen.” [red.: zie referenties onderaan dit artikel]

Het is deze wrede logica die de strategie van de Israëlische regering met betrekking tot Palestijns onderwijs al 70 jaar lang heeft geleid. Het is een oorlog die niet kan worden besproken of begrepen buiten de grotere oorlog tegen de Palestijnse identiteit, vrijheid en, in feite het bestaan ​​van het Palestijnse volk.

De strijd van de studenten voor hun recht op onderwijs in Al-Sawiya Al-Lebban gemende school is geenszins een geïsoleerde schermutseling van Palestijnse schoolkinderen en schietgrage Israëlische soldaten. Het is juist de kern van de strijd van het Palestijnse volk voor hun vrijheid.

Ramzy Baroud schrijft sinds 20 jaar over het Midden Oosten. Hij is een Internationaal erkende columnist, media adviseur en auteur van verschillende boeken, o.a. “My father was a freedom fighter: Gaza’s Untold Story.”

Geplaatst door de redactie

foto: in een Palestijnse schoolklas