EU wakkert inferno Midden-Oosten aan

Rook stijgt op van een woedende brand in olieopslagtanks, een dag na de Israëlische aanval op de haven van het Jemenitische Hodeidah op 21 juli 2024 (AFP)

Europese leiders wakkeren de vlammen van een inferno in het Midden-Oosten aan met hun opzettelijke blindheid voor de wreedheden van Israël in Gaza. Hun weigering om Netanyahu ter verantwoording te roepen, zouden het conflict scherp kunnen laten escaleren.

In de tien maanden sinds het uitbreken van de laatste oorlog in Gaza hebben de Europese leiders een verbazingwekkende stortvloed aan verklaringen afgelegd, die verontrustende cognitieve dissonantie en schandalige vooroordelen weerspiegelen.

Kapotte plaat

Als een kapotte plaat herhalen ze onophoudelijk de mantra dat “Israël het recht heeft zichzelf te verdedigen”. Ze herhalen dit wanneer ze gedwongen worden enige kritiek te uiten op de Israëlische excessen die tot nu toe meer dan 40.000 doden in de Gazastrook hebben veroorzaakt.
Zelfs als hun woordvoerders standaardverklaringen afleggen waarin burgerslachtoffers worden genoemd, is de eerste zin meestal: “Israël heeft het recht zichzelf te verdedigen.” De boodschap is ondubbelzinnig: het recht van Israël staat op de eerste plaats; al het andere is secundair.
Het is moeilijk te geloven dat de Europese besluitvormers de afgelopen tien maanden niet door hun medewerkers zijn geïnformeerd over de juridische realiteit van wat er vóór en sinds 7 oktober in Gaza en de Westelijke Jordaanoever is gebeurd.

Recht op verzet

Als ze een eerlijke briefing hadden gekregen, zouden ze weten dat er geen Israëlisch recht bestaat om zichzelf te verdedigen tegen geweld dat voortkomt uit zijn status als bezettingsmacht op de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Deze status begon op 6 juni 1967 en is sindsdien niet meer opgehouden; zeker niet toen Israël zich in 2005 uit Gaza terugtrok. Bijna alle lucht-, zee- en landtoegang tot de strook wordt nog steeds gecontroleerd door Israël, samen met de levering van water, elektriciteit en voedsel.
In termen van juridische consistentie zou het ontzeggen van het recht aan de Palestijnen om zich te verzetten tegen de Israëlische bezetting, in historische termen, neerkomen op het ontzeggen van het recht aan Franse partizanen om zich te verzetten tegen de Duitse indringers tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Vergelijking

Om een ​​eigentijdse vergelijking te even: het zou hetzelfde zijn als het ontzeggen van Oekraïense troepen het recht om zich tegen de Russische invasie te verzetten door Russisch grondgebied aan te vallen, zoals momenteel gebeurt in de Koersk-regio. De Europese leiders steunen het recht van Oekraïne om zich te verzetten tegen de Russische bezetting door de oorlog naar Rusland te brengen, maar zij breiden dat recht niet uit naar Palestina en zijn inwoners.

Diepe problemen

Bij hun verzet tegen de Israëlische bezetting moeten de Palestijnen uiteraard gebonden zijn aan de internationale verdragen over gewapende conflicten. Het is precies om deze reden dat de leiding van Hamas (Gaza-chef Yahya Sinwar, Qassam Brigades-chef Mohammed Deif en chef van het politieke bureau Ismail Haniyeh) te maken kregen met een aanklacht van het Internationaal Strafhof (ICC).
Het is niet verwonderlijk dat de Israëlische “rechtvaardigheid” sneller en beslissender is geweest dan die van het ICC wat de laatste twee betreft, waarbij Haniyeh werd gedood door een Israëlische aanval in Teheran op 31 juli en Israël beweert Deif te hebben gedood bij een luchtaanval in het zuidelijke deel van de Gazastrook op 13 juli. Als dit het concept is van de op regels gebaseerde wereldorde dat de Europese leiders zo dierbaar is, zitten zij – en wij allemaal – in grote problemen.

Op de proef gesteld

Maar niets had het gezond verstand van de rest van de wereld meer op de proef kunnen stellen dan de gezamenlijke verklaring van Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland op 12 augustus over de situatie in het Midden-Oosten.
In de cruciale passage werd opgemerkt: “Wij roepen Iran en zijn bondgenoten op om zich te onthouden van aanvallen die de regionale spanningen verder zouden laten escaleren en de mogelijkheid om tot een staakt-het-vuren te komen en de vrijlating van gijzelaars in gevaar zouden brengen. Zij zullen de verantwoordelijkheid dragen voor acties die deze kans op vrede en stabiliteit in gevaar brengen. Geen enkel land of natie heeft baat bij een verdere escalatie in het Midden-Oosten.”
In een verklaring van tien zinnen gewijd aan de noodzaak om een ​​escalatie in het Midden-Oosten te voorkomen, werd Israël niet één keer genoemd.

Sabotage

Ondertussen heeft de Israëlische regering herhaaldelijk haar eigen voorstellen gesaboteerd om tot een staakt-het-vuren te komen en de vrijlating van Israëlische gijzelaars veilig te stellen. Zij heeft dit gedaan door systematisch scholen, ziekenhuizen en VN-faciliteiten te bombarderen, en door op Iraans grondgebied de politieke leider te doden van de entiteit waarmee zij zou moeten onderhandelen.
Geloofden de Europese leiders werkelijk dat zij Iran en zijn bondgenoten, Hamas en Hezbollah, konden overtuigen om vergeldingsacties te vermijden met zo’n bevooroordeelde, leugenachtige en afstandelijk van de werkelijkheid gemaakte verklaring?
Door er niet in te slagen een zekere mate van eerlijkheid te herstellen door het voor de hand liggende te stellen – dat wil zeggen dat de Israëlische regering onder leiding van Benjamin Netanyahu het conflict de afgelopen tien maanden systematisch heeft laten escaleren – hebben ze opnieuw een gouden kans gemist om de situatie te stabiliseren.

‘Mein Kampf in omgekeerde richting’

De assistenten van de Franse president Emmanuel Macron, de Duitse bondskanselier Olaf Scholz en de Britse premier Keir Starmer zouden hun leiders beter van dienst kunnen zijn door hun aandacht te vestigen op het onlangs gepubliceerde interview met de voormalige Israëlische minister van Defensie Moshe Yaalon.
Yaalon is bepaald geen duif in het Israëlische politieke en militaire establishment; inderdaad, hij wordt soms beschouwd als een superhavik. Niettemin voelde hij de behoefte om een ​​strenge waarschuwing te geven over de angstaanjagende Israëlische drift naar een soort Joodse suprematie, die hij huiveringwekkend omschreef als een “ Mein Kampf in omgekeerde richting ”.
“Als je het hebt over [Israëlische ministers Bezalel] Smotrich en [Itamar] Ben Gvir, hebben ze een rabbijn. Zijn naam is Dov Lior. Hij is de rabbijn van de Joodse Ondergrondse, die van plan was de Rotskoepel – en daarvoor de bussen in Jeruzalem – op te blazen. Waarom? Om de ‘Laatste Oorlog’ te bespoedigen,’ zei Yaalon.

Joodse suprematie

‘Hoor je ze [niet] praten in termen van de Laatste Oorlog, of van Smotrichs concept van ‘onderwerping’? Lees het artikel dat hij in 2017 in Shiloh publiceerde. In de eerste plaats berust dit concept op de Joodse suprematie: Mein Kampf in omgekeerde richting”, voegde hij eraan toe. “Mijn haar gaat overeind als ik dat zeg – zoals hij het zei. Ik leerde en groeide op in het huis van overlevenden van de Holocaust en ‘nooit meer’. Het is Mein Kampf omgekeerd : Joodse suprematie. En daarom zegt [Smotrich]: ‘Mijn vrouw wil niet met een Arabier een kamer binnengaan’. Het is verankerd in de ideologie. En wat hij eigenlijk wil – zo snel mogelijk – is een grote oorlog voeren. Een oorlog van Gog en Magog.
“Hoe steek je het vuur aan?” zei Yaalon. “Een bloedbad zoals de Grot van de Patriarchen uit 1994? Baruch Goldstein is een leerling van deze rabbijn … Ben Gvir heeft de foto van Goldstein [in zijn huis] opgehangen. Dit is wat in het besluitvormingsproces van de Israëlische regering wordt betrokken.” Dit zijn de Israëlische besluitvormers die Netanyahu zouden chanteren – en de mensen die Macron, Scholz, Starmer en natuurlijk de president van de Verenigde Staten, Joe Biden, negeren of tolereren.

———-

Bron: Middle East Eye

Over de auteur: Marco Carnelos is een voormalige Italiaanse diplomaat. Hij is toegewezen aan Somalië, Australië en de Verenigde Naties. Tussen 1995 en 2011 was hij lid van de staf voor het buitenlands beleid van drie Italiaanse premiers. Meer recentelijk was hij coördinator van het vredesproces in het Midden-Oosten, speciaal gezant voor Syrië voor de Italiaanse regering en, tot november 2017, de Italiaanse ambassadeur in Irak.