Gaat de Franse politiek bewegen in de kwestie Palestina/Israël?
De Franse Israëlpolitiek zit al jaren in een doodlopende straat. Eén troost voor hen: zij komen in dat sombere doodlopende straatje de Duitsers tegen die daar ook hopeloos verdwaald zijn. Het ‘vredesproces’ op basis van de Oslo Akkoorden van 1993/1995 ligt al jaren op sterven. Ook Berlijn zoekt naar een uitweg. Net als Parijs. Hoe lang dient de ‘levensvatbare Palestijnse staat’ nog als vijgenblad voor hun steun aan de Amerikaanse ‘vredesinspanningen’? Gaan Macron en Merkel bewegen?
De kwestie Palestina/Israël is traditioneel vooral een zaak van links. Links heeft niet zoveel op met macht. Dus ook niet met geopolitiek, met militaire machtsverhoudingen en met zaken zoals ‘de as Berlijn-Parijs’. Je kunt er verschillend over denken, over het onderstaande bijvoorbeeld. Maar als je geïnteresseerd bent in de kwestie Palestina/Israël, dan kan je er niet van wegkijken. Daarom de volgende analyse. (overigens, zonder illusies over Macron’s standpunt inzake boycotacties tegen Israël: daar is hij tegen)
Geopolitieke veranderingen
Laten we het voorzichtig formuleren: al lijkt het erop dat Israël zich alles kan permitteren, misschien is er een reden tot hoop. Die hoop is gebaseerd op het gegeven dat het geopolitieke krachtenveld rond de kwestie Palestina/Israël fundamenteel aan het veranderen is. Zowel in de VS als in Europa zijn veranderingen gaande die hun uitwerking gaan hebben op de schijnbaar onaantastbare machtspositie van Israël.
Europa is langzaam bezig zich te emanciperen van de Verenigde Staten. En, zolang de VS het alleen voor het zeggen hadden in het Midden-Oosten, was er geen beweging in de kwestie Palestina/Israël. Een geopolitieke verandering die al langer gaande is: de VS trekken zich geleidelijk terug uit de intensieve bemoeienis met het Midden-Oosten
Een tweede ontwikkeling: vluchtelingenstromen en terrorisme dwingen Europa tot (voorlopig bescheiden) machtsontplooiing daar waar de oorzaken zitten. Een van die oorzaken is Israël. De kernvraag is: kan Europa überhaupt macht ontwikkelen?
De EU lijkt bezig zich te bevrijden uit zijn machteloosheid:
- In Frankrijk treedt na de zwalkende Hollande president Macron aan. Hij won de verkiezingen met de belofte om samen met Duitsland Europa weer op de kaart te zetten. Die as Berlijn-Parijs is essentieel voor het conflictoplossend vermogen van Europa.
- De Europese Unie herstelt zich van de financiële crisis en wordt economisch steeds minder afhankelijk van de VS. Europa’s politieke emancipatie krijgt bovendien flinke rugwind door de woeste regeerstijl van Donald Trump. Frankrijk heeft de Navo bijvoorbeeld, nooit helemaal vertrouwd. Dat geldt dankzij Trump inmiddels ook voor Duitsland.
- De Europese defensie is hopeloos inefficiënt. En, grotendeels een (Navo-)verlengstuk van de VS. Sinds kort willen Duitsland en Frankrijk dat veranderen. Maar Engeland – ook wel het schoothondje van de VS genoemd – houdt dat fanatiek tegen.
- De EU is binnenkort verlost van de eeuwige nee-zegger Groot-Brittannië. De Engelsen stappen uit de EU en verliezen hun stemrecht.
- De Duitse politieke partijen en de publieke opinie realiseren zich (vooral na de Snowden/NSA-affaire) dat Duitsland en Europa zich moeten losmaken uit de wurggreep van de Amerikaanse geheime diensten en de ‘war-on-terror’. Door het schandaal deze week rond Trump dringt nu misschien ook door dat dit probleem samenhangt met de rol van de Israëlische cyberindustrie. Die vormt twee-handen-op-één-buik met die van de VS.
Analyse is ook nodig. DocP gaat daar meer werk van maken. Liefst samen met anderen.
