Het racisme in Israel zelf

De aandacht van de internationale gemeenschap gaat wat de Palestijnen betreft meestal uit naar de bezette gebieden (inclusief Gaza). Dat is begrijpelijk en logisch. De situatie voor niet-joden op de bezette Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem lijkt vanwege de nederzettingenproblematiek erger dan in Israel ‘binnen de groene lijn’ ofwel: de grens van 1967. En in de Gazastrook tarten de omstandigheden waaronder bijna twee miljoen mensen door het Israelische leger worden opgesloten iedere beschavingsnorm.

De problematiek van de bezetting sinds 1967 schreeuwt inderdaad om een oplossing. Hier wordt op verschillende manieren aan getrokken. Aangedragen oplossingen zijn divers: volledige Israelische terugtrekking tot achter de groene lijn, terugtrekking met landuitruil vanwege de nederzettingen, en Israels nieuwe oplossing: een “Palestijnse staat minus”.

Onlangs werd bekend dat de chef van de Palestijnse veiligheidsdienst generaal Majid Faraj, op bezoek was bij de regering Trump in Washington. Het bezoek is met geheimzinnigheid omgeven. Zoals altijd bij deze machtige functionarissen die collaboreren met de Israëlische bezetting en met de Amerikaanse CIA. President Trump en de zionisten om hem heen zijn koortsachtig bezig om een “deal” rond Israel en de Palestijnen te construeren. Daar komt waarschijnlijk iets uit: kleine Bantoestans, onderdrukt door de Mossad en de dienst van Faraj. Trump, de Israelische regering en (hopen zij) Europese regeringen kunnen dan zeggen: “dit is nu die Palestijnse staat”. Maar er is in dat geval een probleem, nog los van de Gazastrook, waar niemand het over heeft gehad: de twee miljoen niet-joden in Israel zelf leven in een staat die in toenemende mate de kenmerken heeft van een apartheidsstaat.

De wereldwijde boycotbeweging richt zich daarom ook op “gelijke rechten voor iedereen in Israel”. En dat is niet voor niets. De afgelopen dagen werd dat o.a. geïllustreerd door onderstaande:

Er was een demonstratie in Tel Aviv waaraan duizenden mensen deelnamen, veel Palestijnse Israelis maar ook joodse. Aanleiding was de verwoesting van een armoedig dorpje in de Negev woestijn. Die woestijn ligt in Israel en de bewoners van de armzalige behuizingen (Bedoeïnen) zijn Israelisch staatsburger. Deze leger- en politieactie was er één in een jarenlange routine, waarbij het gaat om etnische zuivering ten behoeve van de verjoodsing van de Negev. Het haalde de pers onder andere omdat ook een 100-jarige uit haar huisje werd gegooid. Een onderwijzer die in zijn auto kwam aanrijden werd beschoten, waardoor hij de macht over het stuur verloor (er zijn video opnamen van) en een Israelische politieman omver reed. “Terrorisme” kreeg de internationale pers direct te horen. De onderwijzer is dood, de familie heeft van de autoriteiten niets meer gehoord. De voorzitter van de Israelisch-Palestijnse coalitie in de Knesseth, Ayman Odeh, werd eveneens beschoten, werd gewond, maar liep vorige week alweer mee in Tel Aviv. Op spandoeken werd de Israelische regering racisme en ophitsing verweten.

Tweede gebeurtenis: De Israelische minister Lieberman heeft een paar dagen geleden gezegd dat de Palestijnen in Israel maar moeten vertrekken naar het gebied dat binnenkort ‘Palestijnse staat’ heet. Krijgen wij hier een glimp te zien van wat er gaat gebeuren in het Trump tijdperk? Woensdag spreken Netanyahoe en Trump elkaar.

Hierdoor wordt weer het belang duidelijk van de tweede eis in de trits van drie BDS-eisen: 1) einde van de bezetting; 2) gelijke rechten voor de Palestijnen en andere niet-joodse minderheden in Israel; 3) recht op terugkeer van verdreven Palestijnen en hun nazaten.  En over die laatste eis hebben we het dan nog niet eens gehad.

de redactie