Israël’s media strategie: wat er niet gezegd wordt

Hoe de Israëlische regering de wereld misleidt, iedere persconferentie opnieuw.

Vraagt u zich af waarom er zoveel vragen over de Israëlische escalatie in de Gazastrook onbeantwoord blijven? Waarom zijn de vragen zo onbeduidend en de antwoorden zo verhullend, waarom is alles wat gezegd wordt clichématig en heb je het idee dat je het allemaal al eerder hebt gehoord? Heeft u ook het gevoel dat het kijken naar sommige interviews als een aanslag op je gezond verstand voelt?

Vraagt u zich af waarom officiële Israëlische woordvoerders zo kalm en vriendelijk klinken, terwijl hun achterban zo boos, zo agressief en zo racistisch klinkt? Hoe zij het klaarspelen om iets te zeggen in de trant van “dank u, het was goed om in uw programma te zijn”, zelfs nadat ze stevig ondervraagd zijn door een zichtbaar gefrustreerde presentator. Waarom, als ze gevraagd worden naar de uitbreiding van illegale nederzettingen, hebben Israëlische woordvoerders het altijd over de noodzaak tot een vredesregeling te komen, en wanneer ze een vraag krijgen over het bombarderen van burgers, hebben ze het over een betere toekomst voor alle kinderen, Israëlische en Palestijnse?

U hoeft niet meer te gissen. Het is allemaal een onderdeel van een goed doordachte, goed georganiseerde mediastrategie om te verhullen, te misleiden en zelfs de waarheid te verdraaien. En veel hiervan kunt u vinden in “The Israel Project’s 2009 Global Language Dictionary” (TIP Woordenboek).

Maar dit is niet uniek voor Israël. Regeringen creëren hele ministeries en/of instellingen die als taak hebben hun politieke standpunten te verdedigen en informatie te verspreiden, vaak om hun vijanden of concurrent te misleiden. Het is naïef om iets anders te verwachten. Net zoals cynisme is goedgelovigheid gevaarlijk voor journalisten.

Zeg het niet zús, maar zeg het zó

Vijf jaar geleden gaf het Amerikaanse “The Israel Project” opdracht aan Frank Luntz, een zionistische, republikeinse opiniepeiler, om een geactualiseerde mediagids samen te stellen voor “leiders die in de frontlinie staan in media-oorlog voor Israël”. Het project bouwt voort op de beste, mystificerende voorbeelden die Israëlische leiders zelf succesvol hebben gebruikt om kritiek op Israël te neutraliseren waardoor Israël in de media aan prestige wint.

Het rapport verscheen in 2008 na de Gaza-oorlog en nadat president Barack Obama de bouw van Israëlische nederzettingen veroordeelde en toenadering zocht tot Iran. Het rapport was bedoeld voor intern gebruik en werd geheim gehouden, totdat het in de herfst van 2009 uitlekte.

 

Dus: hoe verkoop je de Israëlische nederzettingen aan de Amerikanen:

“Wees positief. Verschuif de aandacht van de nederzettingen naar vrede. (…)”

En hoe krijg je de kijker aan jouw kant: De pro_Israël deskundigen worden geïnstrueerd om op hun toon te letten:

 door een bevoogdende toon zullen Amerikanen en Europeanen afhaken” omdat we op een punt in de geschiedenis zijn aanbeland waar joden in het algemeen en Israëli’s in het bijzonder, “niet langer worden beschouwd als een vervolgd volk.

Goed opgeleide en bevooroordeelde Amerikaanse en Europese toehoorders “zien Israëli’s vaak als de bezetters en agressors. Met zulke geestelijke bagage is het van groot belang dat de informatie van de pro_Israël woordvoerders niet overkomt als hooghartig of neerbuigend.

 En omdat de evangelische gemeenschap in de VS al achter Israël staat, waarschuwt het TIP-Woordenboek om geen religieuze argumenten te gebruiken als men spreekt tot linkse of liberale mensen in het Westen:

Maar omdat “voor veel linkse mensen” beide zijden evenveel schuld hebben, en omdat de Israëli’s machtiger zijn, is de effectiefste manier om steun voor Israël te krijgen om te spreken over “het werken aan een blijvende vrede” die “de rechten van iedereen in de regio waarborgt”.

En waarom is het zo belangrijk om altijd over vrede te praten? Het TIP-Woordenboek geeft 2 redenen:

Eén: als Amerikanen geen hoop op vrede hebben, als zij slechts een al 2000 jaar durende “familie-vete” zien, zullen Amerikanen niet willen dat hun regering belastinggeld uitgeeft aan Israël of dat de president zijn invloed inzet om Israël te helpen. Reden twee: “De spreker die het meest lijkt te gaan voor vrede, zal het debat winnen”.

En het volgende is één van mijn favoriete pogingen tot misleiding:

Amerikanen zijn het er over eens dat Israël recht heeft op verdedigbare grenzen. Maar het pakt niet goed uit als je precies definieert wat voor grenzen dit moeten zijn. Vermijd om te praten over grenzen in termen van vóór of ná 1967, want dit leidt er alleen maar toe dat je de Amerikanen herinnert aan Israël’s militaire geschiedenis. Vooral ter linkerzijde, berokkent je dit schade.

 Gaza – het vervolg

Hoofdstuk 6 van de 18 hoofdstukken en 117 pagina’s tellende gids gaat in op de lessen die geleerd zijn van de Gaza oorlog en bevat aanbevelingen om een effectiever diplomatiek beleid paraat te hebben voor de volgende ronde, dus de huidige ronde.

Een van de eerste aanbevelingen luidt als volgt:

Israël heeft pijnlijke offers gebracht en risico’s genomen om vrede een kans te geven. Zij hebben op vrijwillige basis meer dan 9.000 kolonisten uit de Gazastrook en delen van de Westoever weggehaald, huizen, scholen, bedrijven en gebedsruimten achterlatend in de hoop om het vredesproces nieuw leven in te blazen.

 En

ondanks de opmaat tot vrede die de terugtrekking uit de Gazastrook was, heeft Israël nog steeds terroristische aanvallen te verduren, zoals raketbeschietingen en het vanuit rijdende auto’s onder vuur nemen van onschuldige Israëli’s. Israël weet dat het land voor een durende vrede vrij moet zijn van terroristen en verdedigbare grenzen moet hebben.

 Het spreekt vanzelf dat het meest hiervan misleidend is. De meeste illegale kolonisten waren al vertrokken door het toenemend Palestijns verzet, waardoor Israël zich gedwongen zag om het leger terug te trekken zonder enig overleg of coördinatie met de Palestijnse Autoriteit. Het besluit werd ingegeven door de noodzaak om zich te ontdoen, demografisch gezien, van anderhalf miljoen verarmde Palestijnen. Het besluit was gebaseerd op een kosten-baten analyse en niet op een vredes strategie. Dit alles verklaart waarom Israël de Gazastrook sindsdien belegert en dat het vindt dat het het recht heeft om militair in te grijpen wanneer ze dat willen.

Hoe dan ook, de gids doet de aanbeveling dat verdedigers en voorvechters van Israël’s oorlog een taal moeten bezigen die:

Maak een keus uit het volgende: Israël zou de Gazastrook niet moeten bombarderen. Ik herhaal dat: Israël zou niet in de positie gedwongen moeten worden dat het de Gazastrook moet bombarderen. Evenzo zou Hamas niet opzettelijk raketbeschietingen moeten uitvoeren op burgerdoelen in Israël. Als de raketbeschietingen stoppen, kunnen we de vrede realiseren waarbij Palestijnse en Israëlische kinderen in veiligheid kunnen leven.

 “Als je over raketten spreekt, dan is het beste woord ‘opzettelijk’. Zeg niet dat Hamas in het wilde weg raketten afvuurt op Israël. Zeg: Hamas vuurt opzettelijk raketten af op Israëlische steden, nederzettingen en burgers.”

 “Geef een helder beeld van hoe het is voor Israëlische burgers en kinderen om met de voortdurende dreiging van een raketaanval te leven. Je moet de menselijke dimensie benadrukken waarom in Gaza is gebeurd wat er is gebeurd en wat Israël te verduren heeft gehad, weken- en maandenlang, ja zelfs jarenlang.”

Het 5-stappen plan om harten te winnen

De gids adviseert het pro_Israël kamp om “retorische vragen te stellen om zo instemming van de toehoorders te verkrijgen voor Israël’s daden.”

 Bijvoorbeeld: “Wat zou Israël moeten doen? Stel je voor dat er dag en nacht duizenden raketten zouden worden afgevuurd op jouw buurt? Wat zou jij willen dat ze zouden doen? Hebben wij niet de plicht om onze burgers te beschermen?”

En dit is de ergste misleiding:

Amerikanen erkennen dat raketbeschietingen een obstakel voor vrede zijn; maar zij accepteren niet dat de raketten als excuus gebruikt worden om het vredesproces op te geven. Er wordt van Israëlische woordvoerders altijd verwacht dat zij het zullen hebben over proportionaliteit en het voorkómen van raketaanvallen. Maar als een woordvoerder iets onverwachts doet door het woord ‘vrede’te laten vallen, dan wint hij absoluut aan geloofwaardigheid.

En nu het 5-stappenplan om te spreken over burgerslachtoffers in Gaza:

• Empathie: “Ieder mensenleven is waardevol. We begrijpen dat het verlies van één onschuldige Palestijns leven even tragisch is als het verlies van een Israëlisch leven.”

• Toegeven: “We geven toe dat Israël er niet altijd in slaagt om burgerslachtoffers te voorkomen…..”

• Inzet: “Wij blijven ons inspannen om alles te doen wat in onze macht ligt om burgerslachtoffers te voorkomen.”

• Voorbeelden: “Laat mij u vertellen hoe onze strijdkrachten zijn getraind, wat voor opdrachten zij meekrijgen en hoe zij opereren om te waaarborgen dat Palestijnse burgers veilig zijn.”

• Rollen omdraaien: “Het is een tragedie dat Hamas, met steun van Iran, raketten afschiet op onze burgers terwijl zij zichzelf schuil houden in hun eigen……. Hierdoor vallen er, tragisch genoeg, doden aan beide zijden.”

De gids sluit dit hoofdstuk af met het slechtst denkbare advies:

Israël zou geen land in ruil voor vrede meer moeten afstaan, want iedere keer dat Israël dit doet, krijgt het alleen maar te maken met méér oorlog.

Bovenstaand artikel van Marwan Bishara, politiek analist bij Aljazeera, verscheen 16 juli jl op www.aljazeera.com. De auteur verwoordt in dit artikel zijn eigen visie, dit is niet noodzakelijkerwijs de visie van de redactie van Al Jazeera.