Omar Bargouti: Alles wat we nodig hebben is wat meer moed van de wereld
Omar Barghouti voor The Nation
Palestijnen tonen enorme moed tijdens dit gruwelijke moment. Nu hebben we de wereld nodig om te reageren met overeenkomstige daden van moed en steun.
Gisteren, zonder voorafgaande waarschuwing, ervoer een naast familielid van mij, 84, een uitbarsting van lang onderdrukte herinneringen aan zijn traumatische jeugd tijdens de Nakba van 1948, en werd overvallen door gemengde gevoelens van onheilspellende angst en bevrijdende hoop. Hoewel ondraaglijk, brachten de beelden van Israëls laatste bloedbad in de belegerde Gazastrook, eufemistisch gecodeerd als “Guardian of the Walls”, hem niet naar dit emotionele omslagpunt, noch de beelden van de brutale onderdrukking van aanbidders in de Al-Aqsa-moskee of de meedogenloze gedwongen verplaatsing in Sheikh Jarrah en rond bezet Oost-Jeruzalem. Wat hem zover bracht was het uitzicht, vanaf zijn kleine balkon in Akka (Acre), van jonge Palestijnen die worstelden om een menigte extreemrechtse Joodse Israëli’s af te weren die door de straten marcheerden terwijl ze zongen “Dood aan Arabieren” en op jacht waren naar Palestijnen om te lynchen. Deze scène werd herhaald tegen inheemse Palestijnse gemeenschappen in Lydda, Jaffa, Ramleh, Haifa, Bat Yam en elders, wat leidde tot oproepen tot internationale bescherming.
Terwijl mijn familielid toekeek, schoten de herinneringen aan zijn geliefde Haifa in 1948 door zijn hoofd. Zionistische milities, bijgestaan door Britse soldaten, jagen Palestijnen letterlijk onder schot naar de zee. Het geïmproviseerde vlot waar zijn familie aan boord moest gaan, opgedragen door de Britten om “voor veiligheid” naar Libanon te varen. De wijze beslissing van zijn vader om in plaats daarvan in Acre van boord te gaan. Maar zelfs toen deze herinneringen zijn geest vulden – herinneringen aan existentiële angst en het trauma van kwetsbaarheid – deelden ze de ruimte met een nieuwe en onverklaarbare hoop. “Mijn generatie heeft Palestina verloren”, zei hij. Daarna vervolgde hij met een uitdagende verbuiging en een glimlach: “Maar deze nieuwe generatie is moedig, veerkrachtig, vastbesloten zich te verzetten en 73 jaar van onze voortdurende Nakba te overwinnen. Alles wat ze … ik bedoel, alles wat we nodig hebben is wat, een klein bettje maar, meer moed van de wereld.”
Het is niet naïviteit of fatalisme dat hoop geeft aan mijn oudere familielid of aan de meeste Palestijnen van alle generaties die over de hele wereld verspreid zijn. Het is het feit dat de dubbele muren die Israël decennialang zo systematisch heeft gebouwd – de muren die het echt probeert te ‘bewaken’ – enkele ernstige scheuren vertonen, zo niet beginnen in te storten. De eerste van deze muren is Ze’ev Jabotinsky’s “ijzeren muur” van wanhoop die de Palestijnse geesten heeft gekoloniseerd. De tweede, net zo remmend en slopend, is de muur van intimidatie die veel invloedrijke mensen over de hele wereld ervan weerhoudt zich uit te spreken voor Palestijnse rechten.
In 1923 theoretiseerde Jabotinsky, een vooraanstaand zionistisch leider, de noodzaak van de eerste muur: “Elke inheemse bevolking in de wereld verzet zich tegen kolonisten zolang ze maar de minste hoop heeft zich te kunnen ontdoen van het gevaar om gekoloniseerd te worden…. De zionistische kolonisatie moet ofwel stoppen, of anders doorgaan, ongeacht de inheemse bevolking.” Hij beval een “ijzeren muur” aan om de inheemse Arabische Palestijnse bevolking te overmeesteren, deels door onze geest te koloniseren met hopeloosheid en de internalisering van minderwaardigheid, zoals Frantz Fanon het uitdrukt. Tientallen jaren later, en gesteund door de Verenigde Staten en de Europese Unie, heeft Israël betonnen muren gebouwd en de Dahiya-doctrine toegepast (een doctrine van extreem, ‘onevenredig’ geweld gericht tegen Palestijnse – en Libanese – burgers en civiele infrastructuur), precies om ons collectief bewustzijn te doordrenken van de zinloosheid van het weerstaan van zijn koloniale hegemonie.
Wat betreft de andere muur, Israël en zijn lobbygroepen hebben enorme middelen geïnvesteerd om deze op te bouwen in de hoofden van opinievormers wereldwijd, vooral in het Westen, door ze de prijs te laten betalen voor afwijkende meningen, het verdedigen van Palestijnse rechten, meedogenloos pijnlijk voor iemands carrière, reputatie, en zelfs geestelijke gezondheid. Bij het analyseren van deze muur legde Edward Said uit hoe “vermijding” en “angst om zich uit te spreken over een van de grootste onrechtvaardigheden in de moderne geschiedenis [Palestina] velen die de waarheid kennen en in staat zijn haar te dienen, heeft gehandicapt, oogkleppen opgezet en gemuilkorfd.”
De scheuren in beide muren beginnen groter te worden onder druk van het onverschrokken Palestijnse volksverzet in het historische Palestina en de bijbehorende moed die Hollywood-beroemdheden, prominente muzikanten, topatleten en miljoenen activisten over de hele wereld tentoonspreiden. De moed van Palestijnse families in Sheikh Jarrah die hun huizen verdedigen tegen gedwongen ontheemding, is een van de factoren die tienduizenden andere Palestijnen inspireren die hebben deelgenomen aan burgerlijke ongehoorzaamheid. Dezelfde Palestijnse moed was zichtbaar bij de duizenden die de bezette Oude Stad van Jeruzalem verdedigden tegen een “pogrom” door Israëlische “Joodse fascisten” – een pogrom die bovendien werd aangemoedigd door regeringsfunctionarissen die uiting gaven aan “racistische, zelfs genocidale vijandigheid jegens Palestijnen” – zoals de progressieve Joods-Amerikaanse groep If Not Now beschreef het.
Cori Bush: “Zwarte levens en de strijd voor Palestijnse bevrijding zijn met elkaar verbonden. We verzetten ons tegen het gebruik van ons geld om gemilitariseerde politie, bezetting en systemen van gewelddadige onderdrukking en trauma te financieren … we zijn anti-apartheid. Punt.”
Deze moed heeft geleid tot een golf van steun in nieuwe en vitale delen van het Amerikaanse landschap: uiting van een groeiend sentiment in het Amerikaanse Congres en het verbinden van militaire financiering aan Israël met sociale en gerechtelijke strijd thuis, zei volksvertegenwoordiger Cori Bush: “Zwarte levens en de strijd voor Palestijnse bevrijding zijn met elkaar verbonden. We verzetten ons tegen het gebruik van ons geld om gemilitariseerde politie, bezetting en systemen van gewelddadige onderdrukking en trauma te financieren … we zijn anti-apartheid. Punt.” Susan Sarandon tweette: “Wat er in Palestina gebeurt, is vestigings-kolonialisme, militaire bezetting, landdiefstal en etnische zuivering.” Halsey schreef: “Het is niet‘ te ingewikkeld om te begrijpen “dat bruine kinderen worden vermoord + mensen worden ontheemd onder de bezetting van een van de machtigste legers ter wereld.” Viola Davis, Mark Ruffalo, Natalie Portman en vele anderen spraken hun solidariteit uit met de Palestijnen.
Deze scheuren, die een groot deel van de stilte die Palestijnen vaak hebben gehoord, verbrijzelen, weerspiegelen de cumulatieve, creatieve en strategische inspanningen die in de loop der jaren zijn geleverd door Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS) en andere Palestijnse solidariteitscampagnes over de hele wereld, inclusief die van progressieve Joodse groepen. Een Amerikaanse peiling uit 2018 toont bijvoorbeeld aan dat 40 procent van de Amerikanen (56 procent van de democraten) het opleggen van sancties of serieuzere maatregelen tegen Israël om de bezetting te stoppen, steunt.
Een bijzonder belangrijke bron van Palestijnse hoop is de groeiende impact van de door Palestijnen geleide geweldloze BDS-beweging, die tot doel heeft het Israëlische regime van militaire bezetting, kolonisten-kolonialisme en apartheid te beëindigen en het recht van Palestijnse vluchtelingen om naar huis terug te keren, te verdedigen. Staatsfondsen in Noorwegen, Luxemburg, Nederland, Nieuw-Zeeland en elders hebben zich afgestoten van Israëlische of internationale bedrijven en banken die betrokken zijn bij de Israëlische bezetting. De reguliere kerken in Zuid-Afrika hebben BDS onderschreven, terwijl grote kerken in de Verenigde Staten, waaronder de Presbyterian Church en de United Methodist Church, zich hebben afgestoten van medeplichtige Amerikaanse bedrijven en/of Israëlische banken. De stad Dublin werd in 2018 de eerste Europese hoofdstad die BDS adopteerde, terwijl tientallen andere steden en honderden culturele instellingen en openbare ruimtes in heel Europa zichzelf tot Israëlische Apartheid Vrije Zones hebben uitgeroepen. BDS heeft de goedkeuring gekregen van grote internationale vakbondsfederaties in Zuid-Afrika, Latijns-Amerika, India, Europa, Canada en de Verenigde Staten. Duizenden kunstenaars, academici en honderden studentenregeringen, LGBTQI + -groepen en bewegingen voor sociale rechtvaardigheid over de hele wereld hebben ook de maatregelen van BDS onderschreven om verantwoordelijkheid af te dwingen.
“We hebben niet alleen ‘wat meer moed’ nodig, zoals mijn familielid uit Acre zei, maar een uitbarsting van betekenisvolle solidariteit die een einde maakt aan alle medeplichtigheid aan de onderdrukking door Israël.”
De belangrijkste bijdrage van de BDS-beweging aan de Palestijnse bevrijding is echter haar rol bij het dekoloniseren van Palestijnse geesten van diepgewortelde machteloosheid, en bij het leiden van een radicale praktijk van geglobaliseerd, intersectioneel verzet, transformatie en emancipatie.
Tegenwoordig vertellen Palestijnen de wereld meer dan ooit dat echte solidariteit met onze strijd voor vrijheid, gerechtigheid en gelijkheid BDS betekent. We verbrijzelen elke dag onze muur van angst, en we hebben niet alleen ‘wat meer moed’ nodig, zoals mijn familielid uit Acre zei, maar een uitbarsting van betekenisvolle solidariteit die een einde maakt aan alle medeplichtigheid aan de onderdrukking door Israël.
Omar Barghouti
Omar Barghouti is een Palestijnse mensenrechtenverdediger en medeoprichter van de Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS) beweging voor Palestijnse rechten. Hij is mede-ontvanger van de Gandhi Peace Award 2017.
