2 May 2019

Open brief van 5 musici: Duncan Laurence, schrijf geschiedenis!

Beste Duncan,

Wij zijn vijf musici die je als collega’s persoonlijk willen feliciteren omdat je lied ’Arcade‘ is gekozen om Nederland mee te vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival 2019. Onze gelukwensen met deze overwinning en we kunnen ons je trots en vreugde goed voorstellen.

Toch willen we je aandacht vragen voor de mondiale Boycot, Divestment en Sancties (BDS) campagne voor de rechten van de Palestijnen. Deze respecteert kunstenaars en hun werken, vooral als deze de fundamentele mensenrechten en de rechten van politieke vrijheid respecteren. Dit is de reden waarom we je deze brief schrijven. Want zingen in Israël is niet hetzelfde als optreden in een ander land. In 2018 nam het Israëlische parlement de Wet op de Natiestaat aan, die inhoudt dat niet-joden (de Palestijnen) als tweederangsburgers worden beschouwd. Het Eurovisie Songfestival 2019 wordt georganiseerd door een staat, Israël, die het apartheidsbeleid heeft geïnstitutionaliseerd. Dat lijkt in veel opzichten op het Zuid-Afrikaanse apartheidssysteem dat bestreden werd door onder meer de effectieve internationale boycotcampagne.

Apartheid betekent dat één groep mensen een andere groep mensen discrimineert – in economisch, religieus, etnisch, nationaal enz. opzicht. Sinds de oprichting van de staat Israël in mei 1948 was het Israëlische doel: zoveel mogelijk Palestijns land te verwerven met zo min mogelijk Palestijnen erin. Israël heeft geprobeerd dit doel te bereiken door verdrijving van Palestijnen, door inbeslagname en sloop van huizen en olijfbomen op het land. En in de afgelopen jaren: door een aantal wrede bloedbaden in Gaza. Het Eurovisie Songfestival 2018 in Portugal werd gewonnen door de Israëlische zanger Netta Barzilai, op 14 mei. Slechts een paar dagen na de Israëlische overwinning doodde het Israëlische leger 62 ongewapende Palestijnse demonstranten in Gaza, waaronder zes kinderen, en vielen er honderden gewonden. Amnesty International heeft het ’shoot-to-kill’-beleid van Israël veroordeeld. En Human Rights Watch beschrijft de Israëlische moorden als ”berekenend en in strijd met de wet“.

Israël gebruikt bewust kunst en cultuur om het merk ‘Israël‘ te promoten en zijn misdaden tegen de Palestijnen te witwassen. Hetzelfde zal gebeuren tijdens Eurovisie 2019 in Tel Aviv in de maand mei. De internationale boycot Israël-campagne  roept op tot boycot van het Eurovisie Songfestival 2019 in Israël. In de eerste plaats vele Palestijnse artiesten en de Palestijnse LHBTQIA+ gemeenschap. Maar ook  honderden internationale artiesten, waaronder: Peter Gabriel, Ken Loach, Roger Waters, Dror Feiler, Alice Wolf, Julie Christie, Helmut Lotti, Brian Eno, Karin Dreijer, Mary Black, Michele Bernard, Pekka Strang, Code Rouge… (Je kunt de hele lijst bekijken in The Guardian van 7 september 2018). Ook in Nederland  roepen vele tientallen kunstenaars op tot de boycot van het Eurovisie Songfestival 2019 in Israël.

Denise Jannah zegt:

“Ik ben een paar jaar geleden voor concerten in Israël geweest.  Wist toen nog niet van de BDS boycot af. Maar ik heb daar toen met verschillende Israëli’s diepgaande gesprekken gehad over de situatie, naast dat ik tijdens mijn concerten bewust ook de onderwerpen vrede en gelijkheid aansneed en bezong  (niet voldoende, realiseerde ik me achteraf, kunst en cultuur worden inderdaad door de overheid misbruikt!). Een aantal van mijn Israëlische contacten en vrienden had het er erg moeilijk mee. Zij vertelden mij o.a., nota bene zelf Israëli zijnde:

– Israël is absoluut een apartheidsstaat!

– Israëli’s mogen niet naar Palestijns gebied, ze mogen niet weten wat hun eigen overheid daar aanricht. Ikzelf zou met mijn Nederlands paspoort wel naar Ramallah hebben mogen gaan bijvoorbeeld, zij niet. Sommigen gingen stiekem. Zij hadden nadat ze achter de wantoestanden waren gekomen, besloten zich voor de Palestijnen en rechtvaardigheid te willen inzetten.

– Op de snelweg, onderweg naar Haifa, reden we langs een groot Palestijns dorp. De chauffeur: “er waren er ooit zeven, daar is nu nog maar één van over.” (Ik ben benieuwd of dit laatste dorp nog  bestaat of inmiddels ook een Joodse nederzetting is geworden…)

– Israëli’s worden opgevoed met angst voor alles wat Arabisch is of -klinkt. Een vriend, Daniel, vertelde mij: “ik was helemaal geprogrammeerd extra op mijn qui-vive te zijn zodra ik Arabische klanken hoorde. Toen ik in Nederland (Amsterdam) muziek ging studeren, en daar vragen kreeg over de Palestijnse kwestie, realiseerde ik mij dat ik eigenlijk niets wist. Tot ik me ging verdiepen in zaken die ik thuis dus niet had mogen weten! Nu zet ik me in voor gelijkheid.”

– Ik kreeg contact met een Israëli die in Engeland woont. Uit protest wil hij allang niet meer in Israël wonen:  hij had indertijd ontdekt dat zijn familie al jaren woonde op land waarvan de Palestijnse eigenaren verdreven waren. Ook hij spreekt van Israëlische apartheid…

Tenslotte: drie jaar geleden ben ik opnieuw uitgenodigd, nu om met mijn theatervoorstelling “ELLA!” (over leven en muziek van Ella Fitzgerald) naar Israël terug te gaan.. Inmiddels was ik veel wijzer geworden en heb ik geweigerd. En natuurlijk ook toegelicht waarom!”

We doen alle vijf een dringend beroep op jou, Duncan, om het Eurovisie Songfestival 2019 in Israël te boycotten, en niet medeplichtig te worden aan het witwassen van Israëls misdaden tegen het Palestijnse volk.

Met je besluit niet deel te nemen zul je ook geschiedenis schrijven,  maar dan vanwege je morele keuze om de Palestijnen niet in de steek te laten. Zing het lied ‘Arcade’ (zoektocht naar liefde en rechtvaardigheid)  overal,  maar niet in Israël!

Vriendelijke groeten,

Dante Boon

Eduard de Boer

Denise Jannah

Nick J. Swarth

Merlijn Twaalfhoven

BDS Nederland op Twitter