Oproep Palestijnen aan Tweede Kamer
Bescherm de Palestijnse bedoeïenen: neem actie binnen de Interparlementaire Unie
Op 9 juli, de dag van haar achtjarig bestaan, deed het Palestijnse BDS National Committee een oproep aan internationale parlementariërs om het Israëlische lidmaatschap van de Interparlementaire Unie op te schorten. Middels deze oproep zoeken de Palestijnen bescherming tegen de volgende fase in de etnische zuivering van de Naqab-woestijn (Negev). Die komt neer op de verdrijving van 40.000 Palestijnse bedoeïenen en de confiscatie van hun land. Het plan dat deze massale etnische zuivering een wettelijke status moet verschaffen, het Prawer Plan, past in de sinds 1948 door Israël genomen maatregelen om de Palestijnse bedoeïenen-bevolking uit haar traditionele leefgebied te verdrijven. Al in 1963 formuleerde Moshe Dayan het einddoel als het binnen twee generaties transformeren van een trotse, onafhankelijke bevolking tot verpauperde, vernederde en kansloze ‘stedelingen’, die vanzelf hun heil elders zullen zoeken. Als het plan wordt uitgevoerd betekent dit de grootste verdrijving van Palestijnen sinds de jaren vijftig. Naar schatting 40.000 bedoeïenen worden van hun land gejaagd en gedwongen ondergebracht in desolate ‘townships’. Later volgen er nog 30.000. Het totaal aantal Naqab-bedoeïenen bedraagt ca. 200.000.
foto: abirkopty.wordpress.com
Let wel: de bedoeïenen zijn Israëlische staatsburgers, in het bezit van volwaardige Israëlische burgerrechten. Waar de etnische zuivering van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever is gefundeerd op verschillende rechtsstelsels, gaat die constructie voor de bedoeïenen van de Naqab niet op. Zij moeten plaats maken voor Israëlische nederzettingen, waarin zij als Israëliërs niet welkom zijn. Het Prawer Plan is het nieuwste bewijs dat Palestijnen als burgers binnen de zogenoemde democratie Israël hetzelfde overkomt als de Palestijnen die sinds 1967 onder bezetting leven. Niet voor niets spreken de Palestijnen zélf van de ‘voortgaande Nakba’ – de ‘catastrofe’ waarbij 750.000 Palestijnen rond 1948 door Europees-joodse kolonisten werden verdreven. Die verdrijving is na 65 jaar nog in volle gang: in Oost-Jeruzalem, op de Westelijke Jordaanoever, en in de Naqab. Onder het oog van de wereld raken de Palestijnen hun land en hun rechten kwijt.
Een ander verwaarloosd feit is dat de bedoeïenen – ook volgens joodse/Israëlische maatstaven – de rechtmatige eigenaren van het land zijn. Bedoeïenen begonnen vanaf 5.000 v.C. vanuit de Sinaï en het Arabisch schiereiland de Naqab-woestijn te bevolken. Lang voordat de Palestijnen en de joden in het latere Mandaatgebied Palestina arriveerden – ruim 3.000 jaar geleden –, hadden de bedoeïenen de Naqab tot hun huis gemaakt. Het (overigens onjuiste) klassieke joodse/Israëlische argument – ‘Wij wonen hier het langst, dus is het land van ons’ – werkt in dit geval tegen de Israëliërs.
Om dat te verhullen worden de bedoeïenen door de Israëlische politiek en media gepresenteerd als ‘invaders’ en zelfs ‘Palestinian settlers’ die het op ‘joods land’ voorzien hebben. Met deze propaganda worden de geesten in Israël en daarbuiten rijp gemaakt voor hun verjaging. De gebruikte terminologie lijkt sterk op die waarmee Afrikaanse migranten en vluchtelingen in Israël worden gebrandmerkt: als ‘infiltrators’ die een gevaar vormen voor ‘joodse vrouwen’. Ook de gedwongen isolatie en uitzetting van Afrikanen is in volle gang.
De Knesset, het Israëlische parlement, heeft zich eind juni in principe achter het Prawer Plan geschaard. Het wachten is op het definitieve besluit en de gewelddadige implementatie: de afbraak van huizen, nederzettingen en dorpen, en de massale deportatie van de inwoners. In reactie hierop heeft het Palestijnse BDS National Committee (BNC) een oproep gedaan aan internationale parlementariërs om Knesset-leden te weren uit de Interparlementaire Unie. Dat internationale samenwerkingsverband van parlementariërs is schatplichtig aan de uitgangspunten en doelen van de Verenigde Naties, en heeft ‘protection and promotion of human rights’ hoog in het vaandel staan. Dat gaat niet samen met het besluit van de Knesset.
De Interparlementaire Unie is een geëigend platform voor protest: acties raken de verantwoordelijke Knesset-leden en niemand anders. Het veelgehoorde excuus van (Nederlandse) parlementariërs om niet in actie te komen (‘Je raakt de gewone man’), is in dit geval niet van toepassing. Niets staat onze volksvertegenwoordigers in de weg om hun eed op de Grondwet gestand te doen – in het bijzonder Artikel 90, dat hen oproept tot bescherming van mensenrechten en het internationaal recht. Daar kunnen ze niet vaak genoeg aan herinnerd worden.
Door: Allard de Rooi
