Plan Trump, eerste indruk: eeuwige bezetting, met snoepjes

In een theaterachtige entourage wordt één ding duidelijk, Israël wordt steeds meer Amerikaanse binnenlandse politiek en Palestijnen spelen daarin geen rol.

Het volledige plan beslaat 181 pagina’s. Een paar opvallende punten uit het opgeblazen pr-verhaal:

1. Het plan is gemaakt “in de geest van” VN-resolutie 242. Dat is vaag. In feite zijn de grenzen van 1967 losgelaten.
2. Palestijnen krijgen een versplinterd ministaatje, verbonden door tunnels, bruggen en wegen maar zonder de kenmerken van een zelfstandige staat. Geen controle bijvoorbeeld, over de eigen grenzen.
3. Een groot deel van de Westelijke Jordaanoever gaat naar Israël. De nederzettingen worden deel van Israël.
4. Er zijn economische beloften – 44 miljard dollar aan investeringen! – aan de Palestijnen. Het geld daarvoor moet vooral uit Arabische landen komen. De Palestijnen moeten dan wel instemmen met het plan. Dan worden ook eerdere strafmaatregelen door de VS ingetrokken.
5. Israël heeft toestemming een deel van de Westelijke Jordaanoever in te lijven en kan daar al mee beginnen.
6. Vluchtelingen krijgen geen recht op terugkeer.
7. Prioriteit heeft “Israëls veiligheid”. Het ministaatje is volledig afhankelijk van Israël (goed nieuws voor de Palestijnse veiligheidsdiensten).
8. Het plan is onduidelijk over wat de Palestijnen nu precies voor aanspraken krijgen in Jeruzalem (“… Palestine’s capital of “Al-Quds [including] areas of East Jerusalem.”).
9. De Palestijnen krijgen vier jaar de tijd om over het plan na te denken (nb: komt overeen met de periode tot bijna het einde van een tweede termijn van Trump). In die vier jaar blijft de omvang van het ministaatje open.

Oslo revisited

De kans dat de Palestijnse Autoriteit dit plan aanvaard (en vervolgens ook nog overeind blijft tegenover de Palestijnse bevolking in de WJO en Gaza) is nul. Dit is Oslo revisited maar dan met meer open einden.

Welke belangen dient het plan?

De inhoud van Peace to Prosperity A Vision to Improve the Lives of the Palestinian and Israeli People en vooral de timing wekt de indruk dat het plan de volgende politieke functies moet dienen:

1^e De president moet zijn fundamentalistisch-christelijke achterban bedienen met het oog op de verkiezingen die al over negen maanden plaatsvinden.

2^e De Democratische Partij moet de komende maanden worden neergezet als een partij die vergeleken met de Republikeinse Partij wankelmoedig is rond steun aan de joodse staat. Dat blijkt nu al: Ilhan Omar, Democratisch afgevaardigde: “This is not a peace plan. It is theft.” Nancy Pelosi, leider Democraten: “There are some areas of common ground here.”.

3^e Netanyahu moet de verkiezingen in Israël winnen; hij is voor Trump en zijn partij de handigste zetbaas.

4^e Het Saoedische regiem en zijn kleine volgelingen moeten naar hun bevolkingen (die een hartgrondige hekel hebben aan Israël) kunnen scoren met het financieren van economische ‘cadeautjes’ voor de Palestijnen.

5^e Er moet een Palestijnse elite van meelopers in stand worden gehouden die meehelpt om de economische cadeautjes in de etalage te zetten.

6^e Voor zover de EU in de Amerikaanse overwegingen al een rol speelt, moet het de Europeanen moeilijk worden gemaakt om zich te distantiëren van het definitief opzij schuiven van alle Palestijnse rechten (dat wordt in het plan gedaan door ingewikkelde constructies die formeel net geen ‘annexatie’ genoemd kunnen worden).

Zie verder

Dit is slechts een eerste indruk. Zie voor analyses en nieuwsberichten verder, hier (Electronic Intifada), hier (The Rights Forum) en hier (Mondoweiss).

De redactie

Foto: Ilhan Omar en Nancy Pelosi