Trump, Israël: militair-industriële belangen en apartheid
Het aantreden van Donald Trump als nieuwe president van Amerika betekent op korte termijn alleen maar slecht nieuws voor de mensenrechten in Israël/Palestina. De Amerikaanse ambassade gaat naar Jeruzalem. Dus: feitelijke erkenning van de annexatie van Oost-Jeruzalem door Israël en voortzetting van de ‘etnische schoonmaak’ daar. De nederzettingenbouw kan zonder bezwaar doorgaan. Dus: verder bijeen drijven van de (niet-joodse) bevolking in kleine onleefbare gebiedjes. Hoe gaat dit alles uitpakken als Trump vier volle jaren in het Witte Huis blijft zitten? En wat betekent dat voor de boycotbeweging?
Twee opmerkingen om te beginnen. 1. Trump is een bluffer. Er komt een muur langs de grens met Mexico! Straks blijkt dat dat een onmogelijkheid is. Geen probleem, iemand anders krijgt de schuld en zijn achterban geloofde het toch al niet echt. China wordt aangepakt, moslims buiten gehouden, dikke vrienden worden met Rusland … noem maar op. Kun je je daarmee vier jaar staande houden als president? Het is de vraag. 2. Trump is ook een zakenman van het meest rauwe soort: je deelt een klap uit en gaat dan onderhandelen. Wat zou dit voor Israël kunnen betekenen?
Het valt op dat de verhuisdozen in de huidige Amerikaanse ambassade nog niet gepakt worden. Mogelijk wordt dit een onderdeel van een onderhandelingspakket. Het tweede dat opviel is een opmerking van Trump dat hij van Israël verwacht dat het een militaire partner is van de VS. Wat bedoelt Trump? Mogelijke het volgende. 1. Israël gaat nauwer samenwerken met de Amerikaanse defensie industrie. Op het gebied van onderzoek en ontwikkeling. Maar ook op het gebied van het niet verder verspreiden van (Amerikaanse) kennis. Niet profiteren van de verkoop in China en India (en Europa?) van wapensystemen die mede in de VS ontwikkeld zijn. 2. Israël gaat ten opzichte van Syrië en Libanon zijn beleid nu eens echt met Washington afstemmen. 3. Misschien moet Israël zijn nucleaire strategie gaan afstemmen op de wensen van de VS. Wellicht omdat Trump nog niet klaar is met Iran.
Wat betekent dit stratego – waarin de Palestijnse belangen geen rol spelen – voor BDS? Dat steeds minder mensen geloven in een zelfstandige Palestijnse staat. Dat Trump en Netanyahu waarschijnlijk een Palestijnse ‘bantoestan’ zullen opnemen in een pakket aan afspraken (in Trump-taal: ‘deal’). Een ‘minus staat’ noemde Netanyahu het al cynisch. Israël krijgt eindelijk formeel de zeggenschap over ‘Groot Israël’ en wordt in ruil militair volledig de zetbaas van de VS in het Midden-Oosten. In Europa en Nederland komt dan een moment van de waarheid: is dit nu die Palestijnse staat? Die gewetensvraag moeten niet alleen politici zich stellen, maar ook velen in de Palestina beweging die met de beste bedoelingen en soms met de moed der wanhoop pleitten voor de Palestijnse staat.
Voor docP staat één ding vast: de boycot van Israël blijft over als het enige effectieve middel en moet uitgroeien tot een massabeweging die dit laatst overgebleven apartheidsysteem aan de kaak stelt.
