Lorde in Perfect Places.

Onder hen bevinden zich Princess Nokia (25), Young Fathers (opgericht in 2008), Oranssi Pazuzu (opgericht in 2007), Emel Mathlouthi (35), Mazaj Rap Band(opgericht in 2007), Nicolas Jaar (27) en Rag’n’Bone Man (32). Aan de andere kant heb je dan wat oudgedienden als Radiohead (opgericht in 1985) en Nick Cave (60) die zich voor veel geld lieten omkopen om nog even de illusie van hun vergane glorie te kunnen koesteren.

De Palestijnse mensenrechtenadvocaat Hind Awwad (aan wie ik bovenstaand lijstje te danken heb) schrijft nogal optimistisch:

Haar annulering [van Lorde] ontkracht de mythe die door Israël in het leven is geroepen en jarenlang werd verkondigd door middel van lastercampagnes, politieke intimidatie en een goed geoliede propagandamachine, dat je uitspreken voor Palestijnse rechten het einde betekent van de carrière van een internationale beroemdheid.

Dat lijkt me enigszins voorbarig. Hoe dan ook, wellicht dat artiesten minder kwetsbaar zijn dan politici of beleidsmakers die meer onderdeel zijn van de gevestigde orde..

De campagne

De “rel” rond Lorde begon met een oproep van twee jonge vrouwen uit Nieuw-Zeeland, Nadia Abu-Shanab en Justine Sachs. Nadia is een Palestijnse, haar vader werd geboren in een grot even ten noorden van Hebron. De kolonisten hadden hun land gestolen, de familie verjaagd en hun olijfbomen vernield. Hij heeft het overleefd en woont ook in Nieuw-Zeeland, maar familie van Nadia woont op de Westelijke Jordaanoever waar zij dagelijks te maken hebben met vernederingen en geweld door militairen en kolonisten.

Justine is joods en een van de oprichters van ‘Joden tegen de bezetting‘ in Nieuw-Zeeland. Een aanval op haar als “verrader” laat goed zien welke kunstgrepen de zionisten toepassen om de inhoud  te omzeilen. Assaf Wohl negeert in een opiniestukop YNet de Palestijnse stem volkomen en richt zich met een krampachtig soort humor tot Justine. Haar wordt verweten dat ze hypocriet is, dat ze helemaal niet zo betrokken is bij de Palestijnse zaak, doch bij de gojim in een goed blaadje wil komen. Verschillende keren valt de term “auto-antisemitisme”. Het is duidelijk dat je je als jood ultra-nationalistisch (lees: pro-Israël) dient op te stellen, welke nationaliteit je ook hebt, anders zit er een steekje los of is het een uiting van “joodse humor”.

Mensen als Wohl – en daar zijn er erg veel van – lijken een wereldbeeld te hebben dat is te omschrijven als een mondiale Balfourverklaring. In dat beruchte tekstje van honderd jaar geleden werd immers ook gesproken over de “non-Jewish communities in Palestine“, ook al maakten joden hooguit 10% van de bevolking uit. Vanuit deze obsessie om alles door een joodse bril te bekijken en de mensheid te reduceren tot een tweedeling van joden en niet-joden, zijn veel reacties te verklaren.

Ook de paar eilandjes die Nieuw-Zeeland vormen, met nog geen vijf miljoen inwoners, hebben uiteraard een ‘Jewish Council’ en een ‘Zionist Federation’, die net als de Israëlische ambassadeur Itzhak Gerberg aan de anti-Lordecampagne meewerken.

Het klapstuk verscheen echter gisteren in de vermaarde Washington Post. Een complete pagina met absurde aantijgingen, opgesteld door de rechtse rabbijn Shmuley Boteach – Amerika’s rabbijn zoals hij zichzelf noemt – en betaald door de Amerikaans-joodse miljardair Sheldon Adelson die de organisatie van Boteach financiert. Zoals gebruikelijk in het zionisme worden neo-nazi’s en andere extreem-rechtse figuren beschermd, terwijl iedereen die zich inzet voor een betere wereld voor antisemiet wordt uitgemaakt. The Guardian besteedde er aandacht aan, net als de Nieuw-ZeelandseNew Zealand Herald (hier staat een goed leesbare versie van de advertentie). The Guardian schrijft:

Hoewel Boteach – wiens organisatie wordt gefinancierd door de controversiële Amerikaans casinomagnaat Sheldon Adelson – er snel bij is om critici van Israël van antisemitisme te beschuldigen, heeft hij er geen problemen mee om figuren op rechts te beschermen tegen diezelfde aantijging, inclusief Steve Bannon en de website Breitbart.

Naast Lorde wordt ook meteen Nieuw-Zeeland meegenomen, vanwege “verkeerd” stemgedrag bij de Verenigde Naties. Ook hier valt weer de verbale acrobatiek op die een kenmerk is van de zionistische propaganda. De BDS-beweging is “committed to Israel’s fiscal destruction“.

“Lorde en Nieuw-Zeeland negeren Syrië om Israël aan te vallen“, luidt de vette kop. En het wordt nog beter:

“Lorde neemt deel aan een mondiale antisemitische boycot van Israël maar treedt wel op in Rusland, ondanks Poetins steun aan Assads genocide in Syrië“

Maar natuurlijk gaat er niets boven een uitgekiend beeld om mensen emotioneel te raken.

Waarom Lorde?

Wat maakt Lorde zo anders dan vele andere critici van Israël? Dat is vrij eenvoudig: haar succes en haar leeftijd. Ze heeft al twee Grammy Awards gewonnen. In 2013 werd ze door Time uitgeroepen tot de meest invloedrijke tiener ter wereld. Forbes noteerde haar bij de “30 under 30″ in de categorie muziek. Zij inspireert een generatie jongeren die de volgende lichting politici en beleidsmakers zal vormen. De paniek en frustratie aan zionistische kant zijn groot. Al hun gedreig en gelieg, al hun krankzinnige wetten en al hun geld kunnen niet voorkomen dat de kinderen van nu in een andere realiteit opgroeien dan die van kort na de oorlog. De wereld van nu is niet die van 70 jaar geleden en al helemaal niet die van 2000 jaar geleden. Maar nog niet iedereen heeft dat in de gaten.

In 2014 was Boteach op straat bezig met een van zijn opruiende uitbarstingen. Hij riep net “Down with the Palestinians” toen hij zag dat hij gefilmd werd en toen liep hij snel door. Niemand heeft echter een pagina in een grote krant gekocht om hem publiekelijk – laat staan met leugens – aan de schandpaal te nagelen. Dat is het verschil tussen beschaafde mensen en tribale barbaren.

Engelbert Luitsz

PS Mijn stukje was net af of de volgende aanval verscheen alweer. Deze keer op de website van Tablet: If Lorde Is Serious About Her Politics, She Shouldn’t Boycott Israel But Her Native New Zealand. Israël heeft een “Rapid Response Unit” opgezet met een officiële begroting van 75 miljoen dollar om de BDS-beweging aan te pakken. Arm kind.