Amsterdam – Tel Aviv: pretpakketten normaliseren Apartheid!

Vandaag sprak ons bestuurslid Dorien Ballout namens BDS Nederland in bij de commissie AZ van de Amsterdamse gemeenteraad om de raadsleden erop te wijzen dat een mensenrechtenstad als Amsterdam de moed moet tonen om de banden met het Apartheid-systeem en bedrijven die daaraan bijdragen te verbreken. Teken hier ook de oproep daartoe!

(in het filmpje hierboven het inspreken en de daaropvolgende vragen van raadsleden)

Hieronder de inspreektekst (inclusief het deel waar geen tijd meer voor was)

“De meeste partijen in deze raad waren fel gekant tegen een stedenband of samenwerking met Tel Aviv. Voor GroenLinks, PvdA, PvdD en SP was het in 2015 absoluut noodzakelijk dat er geen directe of indirecte financiële of andere banden met de illegale nederzettingen het leger of het ministerie van defensie zouden zijn.

Al in 2016 moest burgemeester van der Laan de moties daartoe nuanceren tot: alle samenwerkingsprojecten uitsluiten die naar alle waarschijnlijkheid ten gunste komen van.

De raad was in rep en roer en er moest een delegatie naar Tel Aviv afreizen om de moties naar de letter en niet enkel naar de geest te kunnen uitvoeren. Maar toen de wethouder terugkwam werden de beperkingen nog verder afgezwakt: “aangaan indien naar alle waarschijnlijkheid niet ten gunste van”.

En nu in 2021 spreekt de burgemeester in antwoord op schriftelijke vragen enkel nog van geen diensten van Amsterdam InBusiness aan wapenfabrikanten, defensiebedrijven of bedrijven die volgens de onvolledige lijst van de VN actief zijn in de nederzettingen.

Wat is er gebeurd met “geen directe of indirecte banden met” en waar zijn het afwegingskader en de zorgvuldige screening uit 2017 gebleven?

Projecten zijn nooit vooraf ter goedkeuring aan de raad voorgelegd. Terwijl dit volgens een motie uit 2015 wel de afspraak was. Er zijn enkel lijstjes achteraf, op navraag, zonder concrete namen.

Hoe moet de raad daarmee haar controlerende taak uitvoeren? Neemt het college een loopje met de raad en haar moties?

In het pre-advies zegt het college dat er enkel nog wordt samengewerkt op het gebied van mensenrechten. Uitstekend! Graag! Kunnen we dat formeel vastleggen alstublieft?

Dat ligt veel meer in lijn met de samenwerkingen met vrijheidszoekende groeperingen en burgerrechtenbewegingen in steden met discutabel landelijk beleid, die de burgemeester onlangs noemde. Geen pretpakketten met projecten rondom fietsen, smart cities of kunst, die het onderliggende probleem negeren. Die maken de Apartheid werkbaar.

Het etiket “Apartheid” durft de burgemeester niet te plakken zolang daar geen uitspraak over is gedaan door de VN. Maar Nederland (en de EU) weerhouden zich van stemmen in de VN om die uitspraak tot stand te brengen. De rapporten en bewijzen stapelen zich ondertussen voor ieders neus op.

Het college verschuilt zich in het pre-advies achter nationaal beleid om geen BDS-beleid in te voeren. BDS betekent het uitsluiten van partijen die bijdragen aan of profiteren van de bezetting, de ongelijkheid, de kolonisatie en de onderdrukking. Geheel in lijn met de UNGP en de OESO-richtlijnen die Amsterdam zegt te hanteren.

De gemeente heeft contracten met Egis (op de VN-lijst, tramlijn voor kolonisten dwars door Sheikh Jarrah), CAF (tramlijn voor kolonisten dwars door Sheikh Jarrah), G4S (Israëlische politietrainingen). Er rijden EBS-bussen in de regio Amsterdam (apartheidsbussen exclusief voor kolonisten).  Geen van deze bedrijven voldoet aan die richtlijnen.

Omar Barghouti, mede-oprichter van de BDS-beweging, zei onlangs: wat het Palestijnse volk nodig heeft van de wereld is wat meer moed en betekenisvolle solidariteit.

Amsterdam noemt zichzelf een mensenrechtenstad. Het vergt moed om die titel waar te maken. Moed om je uit te spreken, moed om maatregelen te treffen indien nodig, de moed om verder te gaan dan nationaal beleid.

Tel Aviv staat symbool voor het systeem, tot stand gekomen middels etnische zuivering met als doel een gesegregeerde stad. Er wonen maar 3.000 Palestijnen in Tel Aviv. Tel Aviv is niet “anders”. Verschillende ministeries die de spil vormen van het systeem zijn er gevestigd: het ministerie van defensie, het ministerie van Aliyah (het recht op immigratie exclusief voor joden). Het hoofdkwartier van het leger zit er. In Jaffa, onderdeel van de gemeente Tel Aviv, gebeurt al decennialang hetzelfde als in Oost-Jeruzalem, maar het wordt door de internationale gemeenschap niet als bezet beschouwd dus is er geen ophef.

Altijd wordt er gezegd: zolang we in dialoog blijven, kunnen we de gesprekspartner aanspreken op misstanden. Alleen gebeurt dat niet of hooguit op een zeer voorzichtige omslachtige manier.

Zoals in het rapport van wethouder Ollongren en ik citeer:  “Asaf Zamir wees op de rol van het Israëlische leger voor de veiligheid van de lokale bevolking….Tel Aviv meent dat van hen niet gevraagd kan worden om afstand te nemen van de nationale overheid” waarop Ollongren antwoordt: “dat zou Amsterdam ook niet gepast vinden.”

Dit is het tegenovergestelde van aanspreken op misstanden, dit is begrip tonen. En hiermee veegt ze de welgemeende intenties en moties van de Amsterdamse raad van tafel.

Het citaat staat symbool voor de toxische relatie van Europa met Israël die Israël heeft gevormd tot een narcistische staat zonder empathie die boven alle wetten en regels staat. Door die onduidelijke dubbele boodschappen. Door nooit grenzen te stellen, nooit maatregelen te treffen. Maar wel alle begrip te tonen, te faciliteren en te financieren. Door de samenwerkingen, de belastingvoordelen, het kopen van wapens, militaire trainingen en technologieën. Door kritiek op Israel de mond te snoeren en te criminaliseren.

Het vernietigende rapport van Human Rights Watch weerhield Israël er niet van om vorige maand live op tv wederom meedogenloos tekeer te gaan in Oost-Jeruzalem en in Gaza. De onaantastbare narcist.

Amsterdam moet de moed tonen om te breken met alle partners en bedrijven die betrokken zijn bij  mensenrechtenschendingen. Conform de UNGP en conform BDS. Of dat nu gaat om Israël/Palestina of waar dan ook ter wereld.

Alleen dan mag Amsterdam de titel mensenrechtenstad met trots dragen.”