Antisemitisme is vijand BDS-beweging
BDS-activisten worden geregeld geconfronteerd met beschuldigingen van antisemitisme. In werkelijkheid gaat het om doorzichtige pogingen om critici van Israël de mond te snoeren. Deze valse beschuldigingen staan de bestrijding van daadwerkelijk antisemitisme in de weg.
Door Max van Lingen
Onlangs werd de Franse voetballer Nicolas Anelka voor minimaal vijf wedstrijden geschorst. Dit naar aanleiding van het maken van een omgekeerde Hitlergroet. De quenelle, zoals de groet heet, is bedacht door de Franse cabaretier Dieudonné M’bala M’bala. Zelf noemt Dieudonné het een ‘antizionistisch gebaar.’ Hij gebruikte de groet bijvoorbeeld in 2009 tijdens zijn campagne als presidentskandidaat voor de ‘anti-Zionistische partij’.
Het is duidelijk dat Dieudonné zich achter antizionistische retoriek verschuilt om zijn antisemitisme acceptabel te maken. Hij is maar liefst acht keer veroordeeld vanwege antisemitisme. Onlangs zei hij nog over een Joodse journalist: ‘Wanneer ik Patrick Cohen hoor praten, denk ik aan de gasovens.’ Alsof dit niet genoeg is, heeft Dieudonné ook nog eens uitermate dubieuze vrienden. Jean Marie le Pen is de peetvader van één van zijn dochters. De voormalige leider van het Front National werd onlangs nog veroordeeld vanwege antisemitisme.
Met het brengen van de quenelle maakte Le Pen de cirkel weer rond. Maar de reden dat de quenelle de afgelopen tijd flink aan populariteit heeft gewonnen is niet de antisemitische symboliek. Door veel Fransen wordt het gezien als een symbool tegen het establishment. Dieudonné maakt daar handig gebruik van door zijn antisemitisme te koppelen aan verzet tegen het establishment. Een voorbeeld hiervan is de uitreiking van de ‘gouden quenelle’ aan Holocaust- ontkenner Robert Faurisson, vanwege zijn anti-establishment opvattingen.
In dat licht had de Franse staat Dieudonné geen grotere dienst kunnen bewijzen dan zijn optredens te verbieden. Dit stelt hem in staat om zichzelf neer te zetten als slachtoffer van het establishment. De manier waarop Dieudonné zijn antisemitisme verspreidt, vertoont wat dat betreft grote overeenkomsten met de manier waarop Wilders zijn islamofobie verspreid. Dat Marine le Pen, de bondgenoot van Wilders, zegt ‘geen mening’ te hebben over de quenelle spreekt dan ook boekdelen.
Dieudonné wordt verder in de kaart gespeeld door de valse beschuldigingen aan het adres van BDS-activisten. Deze beschuldigingen worden gebruikt om critici van Israël de mond te snoeren. Maar het effect is dat beschuldigingen van antisemitisme steeds minder serieus worden genomen. Dit stelt figuren als Dieudonné in staat om zichzelf te verschuilen achter antizionistische retoriek.
Als we de strijd tegen antisemitisme serieus nemen moet er een duidelijk onderscheid gemaakt worden met de boycotcampagne. Helaas weigeren veel zionisten dit te doen omdat ze het belang van Israël plaatsen boven het belang van Joden in het algemeen. Daarmee plaatsen ze zichzelf in de traditie van David Ben-Goerion, de eerste premier van Israël, die in 1938 zei: ‘Als ik wist dat het mogelijk was om alle [Joodse] kinderen uit Duitsland te redden door ze naar Engeland over te brengen en slechts de helft door ze naar Israël over te brengen, zou ik kiezen voor het laatste.’
Maar dat betekent niet dat BDS-activisten zelf geen verantwoordelijkheid hebben om het onderscheid tussen antisemitisme en antizionisme wel te blijven maken. De boycotcampagne richt zich tegen de racistische apartheidspolitiek van Israël. Het doel van de campagne is een samenleving waarin alle bevolkingsgroepen gelijke rechten hebben. Daarbinnen is geen plaats voor racistische ideeën zoals die van Dieudonné. We mogen dan ook niet toestaan dat Dieudonné zijn ideeën als antizionistisch kan verkopen.
Dit artikel verscheen op 5 februari 2015 op socialisme.nu
