Een bezetting die vrede heet: Palestina twintig jaar na Oslo

Ali Abunimah, mede-oprichter van ElectronicIntifada.net, geeft zijn visie op het ‘vredesproces’.Twintig jaar na de ondertekening van de Oslo-akkoorden lijkt het dat we verder weg zijn dan ooit van zelfbeschikking voor Palestina. Wat is er gebeurd? Het is belangrijk te begrijpen dat het Oslo-proces nooit bedoeld was voor de zelfbeschikking en de bevrijding van de Palestijnen. Het werd een constructie voor permanente Israëlische controle en overheersing, bedekt met het vijgenblad van het zogenaamde ‘vredesproces’. Maar dat zat er vanaf het begin ingebouwd. De premier van Israël, Yitzhak Rabin, was destijds erg duidelijk dat hij nooit de intentie had om dit te laten eindigen in een Palestijnse staat.

Tegelijkertijd gingen de Oslo-akkoorden gepaard met een serie economische afspraken, die de dominantie van Israël over de Palestijnse economie – de gedwongen afhankelijkheid van de Palestijnen van Israël – in een legitieme overeenkomst veranderden. Dus heb je de afgelopen twintig jaar niet alleen dat de Palestijnen moeten leven onder verergerde Israëlische kolonisatie en nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, en onder een verschrikkelijke blokkade en belegering van Gaza, maar ook dat Israëlische bedrijven en een kleine Palestijnse kapitalistische elite profiteren van deze overeenkomst, en hun best doen om deze situatie te laten voortduren.

Dat is de echte erfenis van Oslo. Het Oslo-proces gaat nooit tot iets anders leiden. Als we het echt willen hebben over zelfbeschikking en bevrijding van de Palestijnen, dan komt dat van buiten Oslo. Het zal tegen Oslo moeten zijn.